21/01/13

LA GRALHA


La gralha anfeitada cun prumas de pabon


Cumo ls pabones andássen an época de muda, ua gralha tubo l'eideia d'aprobeitar las prumas caídas.

— Anfeito-me cun estas prumas i biro pabon!

Dixo lo i fizo lo. Ournamentou-se culas guapas prumas d'uolhos azules i saliu paboneando se por eilhi a fura, rumo al terreiro de las gralhas, na certeza de porduzir un marabilhoso eifeito.

Mas l trunfo saliu le alrobés. Las gralhas percebírun l'anganho, rírun-se deilha i anxotórun la a la fuorça de bicadas.

Corrida assi deilhi, dirigiu-se al terreiro de ls pabones pensando alhá cun eilha:

— Fui burra. Zde que tengo prumas de pabon, pabon sou i solo antre pabones poderei bibir.

Mala eideia. Ne l terreiro de ls pabones cousa eigual le acunteciu. Ls pabones de berdade reconhecírun l pabon de mintira i tamien la corrírun d'alhá sin duolo nien piadade.

I la probe bouba, bicada i sfolada, quedou solica ne l mundo. Deixou de ser gralha i nun chegou a ser pabon, cunseguindo solo la rábia duns i l çprezio d'outros.


Sem comentários: