Bai haber hoije ua cunferéncia subre la lhéngua mirandesa, subre l tema Falar ye Bibir, adonde se çcutiran las stratégias a seguir para que cada beç se fale mais mirandés.
Mais ua cousa amportante que se bai a fazer, para que mais pessonas se cumbençan de la amportáncia de mantener ua lhéngua biba, i solo falando-la se l dará essa bida. Falá-la sien bergonha, ansiná-la als filhos tengan eilhes la eidade de tebíren, para que eilhes tamien ansinen ls sous filhos .
De pouco bal aprendé-se ua lhéngua na scuola se nun se falar apuis. Quedan apenas palabras que cada beç serán menos, anté que un die quando tentáren dezir algo, chegan a la concluson de que nada saben yá.
Ye l mesmo que mos passa a todos que aprendimos, anquanto studantes ,ua lhéngua strangeira; se nun praticarmos toda la bida quando furmos al paiç adonde ye falada, yá nun dezimos cousa cun cousa.
Ye tamien amportante screbi-la, porque ye quando tentiamos screbir que mos damos de cuonta que las mais de las palabras mos faltan i antón, a partir dende, tomamos cuncéncia que tenemos que passar a pensar an mirandés i quanto mais pensamos i sonhamos an mirandés mais anriquecido queda l bocabulário. Al menos comigo assi se passou.
Spero que esta einiciatiba seia mais un ampuxon para que se balorize cada beç mais l saber, para que quando dous mirandeses se encontren seia an mirandés que falen, para que la Cámara seia l grande filo condutor para esse medrar saludáble, para que apuis l Mirandés tenga tamien a nible de paíç l lhugar que merece cumo siempre merece qualquiera lhéngua oufecial.
Se assi nun fur, esta cunferéncia nun será mais que la ceia de Natal que se l dá a un sien abrigo mas que apuis ne ls restantes dies torna a drumir an riba de papelon debaixo dun qualquiera prédio, tapado cun un quaije nada que nun l tira l tritar de la miséria an que se ancontra.
Gustando cumo gostamos de la nuossa eidentidade cumo pobo, stou cierta de que, todos juntos, daremos a la mais fuorte seinha dessa eidentidade que ye la lhéngua, ua cama cun lhençoles lhabados i passadicos a fierro i hemos de la calcer siempre cun uas buonas mantas de lhana i ua capa de honra fabricadas no nuosso querido Praino, para que nunca seia ua lhéngua "sien abrigo".
Bamos a isso!...
Mais ua cousa amportante que se bai a fazer, para que mais pessonas se cumbençan de la amportáncia de mantener ua lhéngua biba, i solo falando-la se l dará essa bida. Falá-la sien bergonha, ansiná-la als filhos tengan eilhes la eidade de tebíren, para que eilhes tamien ansinen ls sous filhos .
De pouco bal aprendé-se ua lhéngua na scuola se nun se falar apuis. Quedan apenas palabras que cada beç serán menos, anté que un die quando tentáren dezir algo, chegan a la concluson de que nada saben yá.
Ye l mesmo que mos passa a todos que aprendimos, anquanto studantes ,ua lhéngua strangeira; se nun praticarmos toda la bida quando furmos al paiç adonde ye falada, yá nun dezimos cousa cun cousa.
Ye tamien amportante screbi-la, porque ye quando tentiamos screbir que mos damos de cuonta que las mais de las palabras mos faltan i antón, a partir dende, tomamos cuncéncia que tenemos que passar a pensar an mirandés i quanto mais pensamos i sonhamos an mirandés mais anriquecido queda l bocabulário. Al menos comigo assi se passou.
Spero que esta einiciatiba seia mais un ampuxon para que se balorize cada beç mais l saber, para que quando dous mirandeses se encontren seia an mirandés que falen, para que la Cámara seia l grande filo condutor para esse medrar saludáble, para que apuis l Mirandés tenga tamien a nible de paíç l lhugar que merece cumo siempre merece qualquiera lhéngua oufecial.
Se assi nun fur, esta cunferéncia nun será mais que la ceia de Natal que se l dá a un sien abrigo mas que apuis ne ls restantes dies torna a drumir an riba de papelon debaixo dun qualquiera prédio, tapado cun un quaije nada que nun l tira l tritar de la miséria an que se ancontra.
Gustando cumo gostamos de la nuossa eidentidade cumo pobo, stou cierta de que, todos juntos, daremos a la mais fuorte seinha dessa eidentidade que ye la lhéngua, ua cama cun lhençoles lhabados i passadicos a fierro i hemos de la calcer siempre cun uas buonas mantas de lhana i ua capa de honra fabricadas no nuosso querido Praino, para que nunca seia ua lhéngua "sien abrigo".
Bamos a isso!...
Sem comentários:
Enviar um comentário