An reloijos de lhuna

Çque spormantei l berdadeiro siléncio
an que me bou,
deixei de temer la muorte.
Que mais puode ser la muorte
que un siléncio prelongado...
aquel siléncio
an que l reloijo que l puode marcar
ye un reloijo solar
punteiro dergido al cielo,
sien tic-tac.
Çque coinci l berdadeiro siléncio,
deixei de tener miedo de la bida,
de la bida que come l siléncio...
Cunto-me ne l reloijo de arena,
ua a ua
se deixa tumbar,
a cuntar ls sigundos,
sin bruido de punteiros,
nien cucos a spreitar.
Ye nesse marcar de tiempo
sien tic-tac de solidones
que me nácen ourquestras de siléncios
an ondias que me lhieban al cielo
cumo que ne la redadeira biaige,
cun l tiempo cuntado
an reloijos de lhuna...
Que mais será la muorte
que un siléncio,
onde l cumpasso nun bén de l´arena,
nien de l sol,
mas solamente de la lhuna,
dadonde mire l mundo cun poesie,
donde cuntinarei a fazé-te poesie,
calma, serena,
la mie,
biba,...
grabada pul aire
ne las dunas de l miu siléncio...