20/09/10

L PICANÇO ASSOBIADOR


Miu tiu Abaristo era un home mui buono, mui trabalhador i todo, anté mos querie muito i todo, mas a las bezes tenie assi uas maneiras mui angraçadas. Bede solo ua ô dues que you bos las cunto,ua beç andaba el arar la huorta de l prado culas bacas, i mie madrina andaba delantre de las bacas, mie madrina para quien nun sabe era la mulhier del, cumo iba deziendo andaba el a arar la huorta, i you staba culs bitelos eilhie cerca i staba cun el, mie madrina mandou-me andar delantre de las bacas anquanto eilha fazie outro serbiço. Anton tiu Abaristo ampeçou a assobiar ua moda dels dançadores, el para esso tenie jeito, un picanço de la cabeça burmeilha que staba na puonta dun carbalho ampeçou a assobiar la miesma moda que miu tiu assi a modo de fazer pouco del, durou un cacho la moda que miu tiu quando ampeçaba ua cousa tenie que la fázer bien feita. Mas l dito picanço nun se calhaba, i miu tiu yá staba a quedar anfadado cumigo pensando que era you que l staba arremedar, calha-te yá, dixo, qu´inda te chego cula guelhada, bô, dixe you, you nun bos fiç nada, praquei me stas tu arremedar anquanto you assobio, mas you ninchequiera sei assobiar, anton quien conho ye, tu nun oubes quien assobia a par cumigo, sei-bos alhá you ye que nun sou. Gracinda dixo el, sós tu, sou you l quei, que me stás arremedar, bá, ba nun seias tuntico home, you nin sei de quei stás tu a falar. Anton miu tiu dixo, scuita, i ampeçou de nuobo assobiar, i lhougo l picanço ampeçou tamien assobiar atrás del, oubiste agora, oubie, mas you nun assobiei bai a prócurar quien t´arremeda, i ampeçou-se a rir cumo ua tuntica, que lhougo you ampecei a rir-me tamien de la ber rir a eilha, i quien era capaç de parar de rir. Quien nun se rie, nin
l´ancuntraba gracia era miu tiu Abaristo que cada beç se anfadaba mais, anton mie madrinha mirou pal carbalho i biu l picanço a assobiar, consante tiu Abaristo assobiaba, i dixo, Abaristo para de assobiar, lhougo l paixaro parou tamien, mas ua tentatiba i l paixaro tornou acompanhar la musica, pronto yá sei quien t´arremeda, bô, i quien ye, ye aquel picanço que stá eilhie no carbalho, fazírun de nuobo la proba i resuoltou, anton atirou-le cun seixo i picanço bolou, pronto acabou-se la fiesta. Mas l tiu Abaristo nun l achou graça al concho de l picanço, i ampeçou a scarbalhar contra todos ls paixaricos que passaban puolie. Cumo ua nunca ben sola, inda staba outra pa l acuntecer a miu tiu, se nó bede bós. De anfadado que staba tiu Abaristo fui-se als cigarros, metiu la mano ne ls bolsos mas la pouca suorte fizo cun que nun ls tubie-se, scrudinhou ls bolsos todos, mas nada de cigarros, l que sie ancuntrou fui uas quantas priscas i un cachico de papel que mie madrina tenie, d´ambrolhar l toucino, mas para grandes males grandes remedios, i tiu Abaristo gastou quaije ua hora para ambrolhar aquilho todo, zambrolhar las priscas ua por ua depuis puso aquel tabaco todo ne l tal papel, buolta praqui buolta palhi, pus miu tiu era assi todo tenie que ser bien feito, depuis daquel trabalho todo i de star todo tan amanhadico, bieno ua airiçada i lhebou-le l tabaco dua sola beç. Miu Abaristo quedou cul papel na mano un cibico cumo quien nun mata cuchino, i dixo pal papel, bai tu tamien caranho, i atirou l papel al air que zaparciu fazendo ondias ne l air, mie madrina ye que nun era capaç de parar de se rir. Quien tube suorte cun todo aquilho fúron las bacas que miu tiu parou lhougo
d´arar e alhá bai el para casa butando fumo puls uolhos, naqueilhes anhos mais prossimos naide l puodie amantar naquel die, nin ne l dito picanço, nin nels cigarros que nun fumou. Passado anhos yá you habie benido de la tropa, inda l´amantei naquel picanço assobiador, mas nun me dou ganos de l bolber amantar. Hoije nun sei porquei ye que lhambrou d´aqueilha sufraije e bos la cunto a bós, mas nun l digueis nada a miu tiu. Agora sie yá bos la puodo cuontar quel yá nun me diç nada. Ai dies bien cruels na bida, cumo el miesmo dezie muitas bezes, i aqueilha manhana fui demais para un home solo…

José António Esteves

3 comentários:

Aurora disse...

bonita história :)

Abel disse...

stória guapa i mui dibertida, alen de que bien cuntada; parabenes

ACangueiro disse...

L tiu Abaristo tenie muita rezon, puis l raio de picanço a caçoar i apuis nien un cachico de prisca sobrou... bah, botai-le mais que todos mos habemos de rir... you fui l que fizo...

Saludo,

Antonho Cangueiro