25/09/10

Sórnia!...ye que nó





A Manolico nomeada nun le faltaba, fusse eilha lhustro i relhuzirie mais que brilhantina.

Era só botar nariç fuora de puortas, andarilhar pa riba i para baixo na rua i to l mundo marmuraba:

-Adonde las eirás a pregar hoije?!

Nun tenie outro jeito, ye pintiparado al pai dezien-lo a boca chena, cumo s’un s’asparcer a quien l fizo las oureilhas yá fusse proibido, mesmo nun tenendo la certeza, malas lhénguas ye l queilhes son. De calças decidas subre l culo, arrastrabando atrás las cholas, ls garfos afundiados ne ls bolsos de la çamarrica dun modo que quando la monca le cunsumie la beiça fazie las birgulas necáiras i purfeitas para se librar deilhas. La melena scundi-la ambaixo ua gorra çurrada i rapada mais que fidalgo las crouas, mas esso nun ye bergonha nanhua, cada un sconde l que ten, carica chupada, uolhos perdidos nas poçancas, nun negában a naide la falta de fartura.

Assobiaba tan bien que nien reisenhor se puodie agabar de la moda salir an timbres tan agudos, mas por antre las notas de la melodie staba atafanhado un uoco que le benie de l baziu de las horas dadas pula barriga, para quien nun sabe, assobiar a la purmanhana sien muordo, fai bien i spanta la bicha solitaira.

Botaba-se andando i mirando cumo filandeira, sien priessas nien arreios, que l criador quando fizo l die tubo mano i tamien fizo la nuite, assi el tubisse rachado al meio an todo i nun era este çfamiado que andaba a brunhos smelmados, mas quien bai bai quien nun bai queda, a el tanto se le daba, ls tiempos stában a quedar malos era berdade, mas nada de perder las stribeiras porque l Outonho staba a dar las últimas, ls melonales, balanciales, las ameixeiras, las figueiras, maçaneiras i binhas habien sido bindimadas i de pelhiços nada.

Por astanho yá nun marcában mais l sou rastro, que las cholas stában tan sgudadas ambaixo que nien Dius era capaç de cunfirmar.

Uolho listo i pie ligeiro, nun le faltaba, mas ls outros nun éran burros nien mancos, quien nunca s’antolhou de l que ye de ls outros, quien se puode agabar que nunca pinchou ua melancie ou lhebou un melon quando la fame aperta, que nun seia del. To ls páixaros cómen trigo mas só l pardar ye que las paga, i porqui habie tantos, Manolico que l diga, até çcunfiaba que yá las pregában porque el tenie las cuostas lhargas. Uns cómen las brebas (figos) i a outros ánchan-le ls beiços.

Tiempo tenie de sobra, assi l’oucasion dirá ua upa i la çamarica benirie para casa gorda que nien boto, si porque el tenie que fazer pula bida del i de ls armanicos que inda nun saltában las paredes. La bida tenie destas cousas, an sue casa nun era solo el que era probe, la penúria habie-se stendido a to la família.

Zde quando roubar para quemer nun ten perdon?

Sem comentários: