Fáltan-me…

Siempre me fai falta mais ua palabra, ó porque nun sei ó porque nun se me lembra.
Inda pensei tirar la que sobra ne la cuonta de Tortulhas i mataba ls dous coneilhos cun la mesma caiatada: resolber l miu porblema i poné-lo a el ne ls cuornos de la lhuna de la popularidade… Apuis achei que era melhor nó, porque afinal de cuontas, poderie correr l risco de la cuonta deixar de tener sentido.
Assi me quedei cun la falta de palabras, ua sede que darie para acabar cun l´auga de l scorrepicho de la lhagona arteficial de l Naso… Muita palabra nun me darie, a abaluar pula auga que se sume pul cimento nun eizolado. Si me bondarie se tubísse las oucas i ls ranacalhos, mas que se bai a fazer!...
Assi me quedo cun la febre a chubir, pula falta de palabras que pudíssen dezir todo l que me bai andrento…
Quédan-me siléncios apertados an letras que, soltradas, para nada serbirien; sóbran-me fuolhas brancas dun lhibro que nunca serei capaç de screbir; fáltan-me oulores de l termo, cun que prefume ls testos de dies sien primaberas…