28/09/10

Alredror dun dito dezideiro





To l mundo sabe que ls ditos dezideiros, son spressones que l pobo usa, que las gientes fálan an determinadas oucasiones.

Chenos de sabedorie, quaije todos, sien eiceçon retrátan fielmente ls causos, i naide s’astrebe a zmenti-los. Dun cuntenido sien pareilho, ancérran eimoçones, sufrimientos, alegries, lhuitas, berdades ancestrales, cun redaçones amanhadas dun jeito que nun percísan l mais de las bezes de grandes splicaçones para séren antendidos.

I la berdade ye que tamien l sou cunseito nun se çfai cul tiempo, nun se muorre . Un determinado dito muito ousado dantes, el cuntina a star actualizado hoije, las cousas demudórun fuorça de l zambolbimiento, mas hai ditos que stan bien actuales.

Mie mai ua beç percurou a mie abó.

Mai, l que ye ser mai?

L queilha arrespundiu.

-Filha, ser mai ye filar, parir i chorar.

Alhá staba l dito dezideiro resumindo quaije todo de l que ye este ato tan nobre dua mai.

Quien nesse tiempo, nun sabie que ser mai, era ser este munton de canseiras, de sascrifícios, de delores! Ambora haba ua berdade que l dito nun trasmite, siempre i a todas las mais sobrou algue más, momientos d’alegrie i felcidade.

L ato de filar, diç bien quantas canseiras i zirras ua mai tenie para star purparada para recebir l nino(a). I parir, esse ato de poner neste mundo un ser bibo que se fizo (creciu) na sue barriga, andentro deilha, de sue decendéncia i asparcéncia. I a la fin chorar, esse ato rebelador de l muito querer, de querer l melhor, que l sou rebento medre saludable, que se faga giente, que nun passe fame nien friu.

Nun será an todo, mas an muitas cousas inda ye, ou seia se la percura dua filha a sue mai fur feita agora, la respuosta cierta serie la mesma.

Porque muitas ties que stan para tener ls sous filhos(as), nun ténen certezas se ls puoden tener culs cuidados necáiros, porque muitas apuis de ls tener nun ténen cundiçones de le dar l melhor.

La bida diç-mos que inda hai muito camino para andar.

Sem comentários: