21/12/11

Un teçtonico pa l nino Jasus (2)

Cuonta para l Cuncurso

Un teçtonico pa l nino Jasus(2)

Zbalidos mas zirros, ls raticos, era assi que éran conhecidos, ua família de feirantes, festeiros, arraialistas.

Ls mais de bós, lhougo que oubistes falar de raticos cuidestes que ende benie mais ua fábula, que se trataba de falar de ls pequeinhos bechicos robidores, que se dan bien adonde haba ferranha, batatas, lhatas cun garbanços, huortas cun lheiras i tulhas de grano.

Mas se a esta família, sien eira nien beira, l pobo le botou esta nomeada, fui porque ls acumparou, i nun fui por acauso, l pobo nisto ye eisato, nunca s’anganha, fai siempre las cousas bien, até ye questume dezir, se l fizo alhá ancuntrou las sues rezones.

Eilhes éran cumo ls raticos de l campo, nun s’íba a feira, fiesta ou arraial adonde queilhes zbalidos nun stubissen, gozában la fiesta cumo naide, l die de manha nun staba nas sues cuntas, dunhos dua lhibardade que até metie ambieja, nun fusse la outra parte, tal qual raticos ne l campo. Amperrunhadicos, mielgos de figura, éran ua catrefa deilhes, até peçque habien benido al mundo todos na mesma nialada, na cara, se dúbedas habisse, staba bien strilhada las afrícas que passában to ls dies por estas ruas, terreiros, tourales i caminos de l praino.

Sue mai, de pelo negro atado cumo rabo de mula, bestisse cumo cigana, ouferecendo ls sous serbícios, para ler, ber i adebinar na palma de la mano l feturo de ls outros, ne ls aires deilha, fartas fertunas stában siempre prontas a aparecer ne l die de manhana, de amores anchie un celeiro porque esses stában ciertos i mesmo que fussen trocados puls falsos eilha nun cobraba nadica. Era de la bida de ls de mais, de la sina de ls outros, porque de la sue, nun era perciso bruxo nien bruxa, peçque era conhecida de to l mundo, ls filhos habie-los botado al mundo sabe-se alhá cumo, agora que nien pita porteje-los de to ls peligros, que éran tantos, menos desta cundiçon de bida, de las faltas, de las misérias, de ls atrasos de la bida.

Spiertos, zirros que nien raposicos, furában por todo quanto era sítio, nun habie maleita bastante que ls adominasse, quijo Dius pula cierta cumpensar-los de nunca tenéren nada de sou, nien spráncia un die benir a tener por hardança, puis nun sabien quien era l pai, que ye la mais de las bezes donde ben algun bien de raiç.
Naide dá fé d’algun die ls haber bisto nua scuola, a daprender a ler,screbir i cuntar, tamien nun tenerie sue mai tino que bonde para ls matricular, eilha cumo muitas, siempre cuidou que esso nun era amportante para se ganhar la bida, pedir ua croua, rascanho ou cachico de marrana sabien fazer-lo de boca, screbir cartas al pai-natal tamien nun staba na moda.

Para aqueilhes rapazicos pouco amportaba la figura de l pai-natal, l que le íba cuntando pur esses natales todos tamien nun éran las nomeadas, mas si ls teçtonicos que íban recebindo de puorta an puorta de to l mundo.

“Pula buossa almica, dai-me un teçtonito pa l nino Jasus”

Sem comentários: