21/12/11

Será que algue mudou?



Se dúbedas habisse que ls tiempos mudórun, cul que bemos i scuitamos to ls dies, las dúbedas quedán bien salagres, bonda star listo a todo, fazer ua refleçon subre l tiempo dantes i d’agora, mas nun sei adonde stan las demudas.

Mas será que algue mudou i qual fúran las demudas!?

Stabamos ne la fin de berano de l anho de mil nuobecientos i sessenta i cinco de l seclo datrás, staba ua tarde soalheira, de l més de Setembre, ls dies amorrínhan mais debrebe, las nuites quédan mais fries i maiores. L miu armano mais bielho que staba de besita, habie-me cumbidado a scapar-me cun el para las Astúrias, cun permisson de pai, a la purmanhana dixo-me an segredo, ye hoije, bas a bestir dous pares de calças, dues camisas i botas la jaqueta puls ombros, na cerrona l menos possible, nun fagas causo de mai que te quier poner de quemer para ua sumana, naide puode al loinge suspeitar que bamos de beç.

Tiremos a caras a la Pincha, ls Chanos, Senhora de l Picon, ende yá cul Cabeço de la Lhuç a la bista, yá sol çpuosto, zbiemos-mos de giente i poboaçones, cun madrugada alta cheguemos a Mobeiros, you lhougo que l sol deixou d’alumiar, l clareio de las streilha nun fui capaç de saber l camino, sabie si que fúrun muitas horas d’andadura, muitos carreirones, saltei paredes, chubi la sierra i benci outibales.

Para trás habie quedado l miu termo, l de la Pruoba i de Custantin, l acunchego de la mie casa, muitos anhos de pastor i de buieiro, muitas lhabutas, muitos anhos a guardar bacas i canhonas, dando las upas que éran possible als mius.

Ambaixo de la sacada dua Eigreijica ende mos quedemos, anroscado na jiqueta tenteba bencir la friura de las laijes atamar ls pensamentos de miedo, ganhar esta abentura nun mundo çconhecido, era assi la purmeira nuite que drumie fuora de l miu paiç, nun fuora de casa, porque cun essa eidade yá nun tenien cuontas las bezes que habie drumido cul ganado pul termo, mas era si ua nuite a resjistrar para l’eiternidade, mui armano quando biu que l camino staba lhibre de carabineiros, agarremos la carreira até Çamora i apuis l camboio até Oubiedo.

You staba fugindo, fugie por montes i balhes de nun ser bisto i caçado pula Guarda Fiscal, de ls bufos, de la pide an pertual, de la Guardia Cibil, de ls Carbineiros an Spanha, dua bida probe sien bistas dun feturo melhor, dua tierra que nun daba pan, ouprimida, sien lhibardade, sien cundiçones de daprender i ser home realizado. Querien-me eiqui, que nun me scapasse, porque era rapaç i serie pula cierta un bun çfensor de la pátria (habie la guerra colonial).

Amouchado, fugindo als oulhares i a las scundidas de las outoridades de Spanha assi fiç al camino i andei muito tiempo, nas muntanhas de las Astúrias abrindo galatons, para meter ls filos de l’eiletridade, porque mesmo sendo pastor, tenendo mudado muitas canhiças i cabanhas, tamien sabie l que era un biendo porque tirar l stierco de las loijas, sabie l que era ua patarra i un çadon, porque scababa las huortas i las guinchas de tratar las binhas, yá tenie fuorça ne ls braços.

Sien formaçon para antender porque habie caído nesta bida de fugido i apartado de la mie casa i paiç, sabie que nun tenie ls mesmos direitos porqui porque nun era dacá, mas sabie que tenie l dreito a fazer todo esso adonde naci, mas nun puodie, era na berdade un ampuntado pulas cundiçones de miséria.

Sien legalidade, nien spráncias de l ser, ls cunsolados (uorganos oufeciales de l nuossos paiç spargidos pul mundo) andában a cata i tenien orden para mos agarrar i debolber a la raia.

Cumo son las cousas, i se dúbedas habiesse que ls tiempos mudórun, eilhas stan bien salagres, hoije nun me scunderie. Bien al robés, starie a las bistas de toda la giente na praça central d’Alcanhiças,de Mobeiros ou outra qualquiera, mirando i zafiando las outoridades oufeciales a dezir-le que ende staba you, cul acuordo i cunceilho de ls de l miu paiç.

Nun ye bien la mesma cousa, a puis nó, porque hai bários modo de cumbidar un a salir dacá, só que uns son chenos de mesuras outros ye cun punta pie ne l culo, mas son todos porque l oulor ye malo.

Mas tamien la tristeza d’abandonar al nuosso sítio, casa, família, paíç duole de l mesmo modo, apierta l coraçon, anubra l’alma, seia-se pastor ou buieiro, xartre ou çapateiro, anfermeiro ou porsor.

I diç muita giente, i you sei que ye berdade, duol tanto nun ser realidado, poder fazer, dar l que se sabe, ne l nuosso sítio todo aqueilho que tenemos para dar.

1 comentário:

Fir disse...

Buonas nuites, Faustino.

Oubrigado pur este testo. Gustei de ler.

Abraço i Buonas Fiestas.