15/12/11

Cuonta de Natal (Cuncurso)


Eilhes yá tenien muita eidade. Yá habien passado de ls oitenta anhos. Ye obra, que nun ye para todos.
Anton de casados!... anton bó, a las bezes tenien que fazer cuontas para acertar ne ls anhos ciertos. Eran sessenta e dous. L die, esse lhembrabam-se siempre.
  
   Era guapo bé-los dambos ls dous siempre juntos. Todo l mundo arreparaba nisso. Nun habien tenido filhos, las cousas nun se tenien birado para ende. Ls familiares mais acerca yá se tenien morrido todos. Sobraban ls sobrinos, que era mui ralo aparcer puli, passabam-se anhos. Mas la bida iba andando, un arrimado a l´outro. Todo fazien dambos ls dous an conjunto. Eili nun habie tarefas de home ou mulhier. Cada un fazie aquilo que le custasse menos ou fusse mais capaç.
  
   Quando salien a la rue, salien siempre ambos. Caminaban un al lhado de l´outro, ambora eilha se atrassasse de beç an quando i anton el, speraba por eilha i buoltaban a caminar al lhado. Esta anho, agora que l Natal bem ende, Marie, assi se chama eilha, pus-se mala, i tubo que benir ua ambulância para la lhebar pal spital. Alfredo, acumpanhou-la i quando le deziran que Marie tenie que ficar anternada, el pediu par el ficar tamien. Nun pude ser, deziram-le. Fui defícil cumbance-lo, e a la nuite quando querien cerrar ls puortas, Alfredo tubo que buoltar solo para casa. Santi-se mui stranho nunca amdubira solo, zde que se casara cun Marie. Ne l die adelantre inda toda la giente drumi i el yá staba a la puorta de l spital. Querie que Marie buolbisse para casa. Nó, nó,... nun pude ser, eilha ten que quedar eiqui. Mas manhana ye die de Natal, dezie el. Pus ye, pus ye,... mas nun podemos fazer nada.

   Todos ls Natales, eles fazien an casa l presépio. Era un presépio de barro que habien mercado nua feira hai muito tiempo. Punien-lo eili anrriba de ua mesica i ficaban eili a mirá-lo. Marie gustaba siempre de l cumponer cun un musguito que apanhaba na rue i uas palhicas cun que fazien l berço de l menino Jasus.
    Alfredo lhembrou-se anton de lhebar l presépio para l spital para l fazer alhá para la sue Marie. Cedico, quando chegou a la cama de Marie biu que eilha nun staba alhá, i pansou para el que starie a purparar-se para ir para casa. Fui andando pul curredor e preguntou a la anfermeira se Marie de la cama 6, staba a purparar-se para salir. La anfremeira olhou para el i ficou sin palabras. Dixo-le passaba un cachico. L Senhor nun arrecebiu hoije ningun telefonema? Nó, nó! La anfermeira dixo-le para la acumpanhar i furan l gabinete de la anfremeira chefe. Sperai un cachico. Eilha antrou purmeiro i passado puoco tiempo mandoran-lo antrar. La anfremeira chefe ampeçou.

   - Lhamentamos, mas la sue tie faleciu. Seguiu-se un strondo i cousas a partir. Quando ampeçou abrir ls uolhos nun sabie adonde staba. Era todo defrente de la sue casa. Birou ls uolhos i biu l presépio eili anrriba de la mesa de cabeceira. Quijo lhebantar-se mas arreparou que tenie um braço eimobilizado, la cabeça ambulta nua benda i nun tenie fuorças para se lhebantar.
   Habie passado um més sin el se dar de cuonta, ne l spital ye coincido pul doente de l presépio, ou pul home de l Natal.

Valter Deusdado

Sem comentários: