11/01/11

Pedro





Nua ida a Mogadouro ancuntrei este lhibrico "Serões do Planalto" na Casa de la Cultura. Çfolhei-lo, ampecei a ler, achei angraçado i merquei-lo. Son pequeinhas cuontas de bibéncias i mimórias i ende bai ua que ten l títalo "Pedro". L outor outorizou la traduçon.

Diç l outor que l gusto para cuntar cuontas le ben de las nuites que passou sentado ne l puial de piedra delantre la casa de Tiu Manel Alípio, an Berçó, aldé de l cunceilho de Mogadouro.

Ten tamien un blog: http://mogadourense.blogspot.com/, cun muito retrato i outras anformaçones, adonde you "nabego" an tierra firme i m'achego al lhume. Achei-lo al calhas, apuis ampecei las bejitas rigulares i ls comentairos i solo agora nas bacanças de Natal, tube l gusto de l coincer na bejita que fizo a Bempuosta para retratar l Chocalheiro.

La contracápia de l lhibro diç: Antero Neto Lopes, naciu an Berçó, cunceilho de Mogadouro. Lhicenciou-se an dreito an Coimbra. Ye abogado, porsor i bareador na Cámara de Mogadouro. "Serões do Planalto" ye la sue obra de strena.




Pedro

La calor fazie-se sentir sien duolo naquel çtante més de Setembre. Inda mal tenie uas scassas horas de perséncia na cidade i yá la suidade se ajuntaba al tiempo alfado para me traiéren antes de tiempo la penúria que m’iba a a caier anriba ne ls tiempos mais próssimos. Para trás habie quedado la sigurança de l sereno de Mogadouro, pequeinha bila de la porbíncia adonde quedában tamien ls amigos de siempre i la familha. Pula frente un feturo ancierto i ua sensaçon de çcoincimiento que m’agoniaba. Habien-me çpejado de supeton na grande cidade, nun quarto arrendado cun bista para ua fileira de prédios sien fin, stranhamente armanos a aquel adonde you staba. Cumpletamente deixado a la mie suorte. Zdende palantre tenie que me zanrascar. Crecer. Fazer camino cumo home. Zafius ansuspeitos aguardában l miu probre cuorpo solico i amedrancado, cunsemido pulas lhembráncias dun berano passado an pie ls mius, que habie bolado nistante para me deixar an sítio nanhun.

Era l miu purmeiro die an Coimbra. Cumigo solo tenie la sprança de me fazer alguien - cumo miu pai me dezira. L restro era l delor de la sensaçon d'abandono, nua tierra stranha, an que todo parecie quedar lhoinge demais.
Nin l rugido de la rue era capaç de me scar de la marrenega que s’agarrara al miu sprito atermentado. Solo ua pequeinha lhágrima parecie zbrabar algun terreno i assomaba-se a la squina de l uolho.

Staba nesto quando, pula puorta meiabierta apareciu un pequeinho búltio. A miedo purmeiro, decidido depuis, antrou pul quarto adrento i apersentou-se:

- Oulá! You sou Pedro. Puodo antrar?
- Claro! Yá stás andrento....
Dixe-le mei admirado, mei anrabiado.
- I tu quien sós?
Inda mal refeito de la surpresa, reparei anton naquel palmo i meio de giente. Tenerie ende ls sous quatro anhicos, calçones çcaídos, barriguica salida para fuora de la t-shirt puorca, moncas colgadas de las dues narizes.
-You sou Antero.
Respundi lhougo, anquemodado cula ambason einesperada i a pensar ne l que quererie l garoteco, preguntando-me al mesmo tiempo porque ye que nun cerrei la puorta de l quarto.
-Quieres jogar cumigo?
-Nó!
Dixe-le cun malos modos, inda cul eifeito de la surpresa. Solo me faltaba agora un garotico agarrado a las calças...
Mas l garoto nun se çpegaba deilhi. Sin que naide le preguntasse nada i sien querer saber de la carranca, zatou nua ua adaínha cula cumposiçon, nomes i parentena de l’anterminable familha del.

Sin saber l quei fazer fui deixando l garoto falar a sue buntade. Se le disse un caçcanhete inda zataba a berrar i alhá tenie que aturar algua mai stérica als bózios contra l "cromo" i probablemente contra mi. Por esso, fiç de cuonta que nun oubi a ber se el zistie i s’iba ambora al ber que you nun le ponie fé nanhue.

Mas nada! Qual quei! L garoto era cumo la "Toyota"- habie benido para quedar. Que seca de garoto! I you eiqui cun ua gana einorme de zatar a chorar culas suidades que me deborában las tripas.
I fui ende que l garoto, nun rumpante parou de falar. "Alaluia!" - pensei albiado cuidando que al fin me iba a deixar an paç. Puro anganho. Solo fizo ua legeira pausa. Tornou la cantilena i ampeçou desta beç a çcrebir l'acupaçon i l nome cumpleto de ls pais. Passado nuoba i zasperante pausa mirou-me cun uns uolhos preguntadores i mui abiertos que quaije le scundien l rostro i preguntou:
- I tu? Tenes pais?
- Claro que tengo pais!
Respundi meio atrelundado cula pregunta.
Ende, Pedro calhou-se por un ratico i tardou l mirar an mi cumo a medir-me an d’alto a baixo. Ouserbou debagarico cada centímetro de l miu metro i uitenta i siete. Pareciu tener an cuonta cun cuidado cada grama de ls mius uitenta quilos. I alguns segundos apuis dixo-me:
- Nun acradito! Nun puode ser!
I you cada beç mais cunfuso:
- Mas nun acraditas ne l quei? L que ye que nun puode ser?
- Tu nun tenes pais!
Dixo cun ua cumbicçon zarmante.
- Mira outra cum’esta! I porquei?
Sclamei admirado cula atitude i la ampostura sigura de l reguila.
- Porque nun puode haber filhos tan grandes...
Arrematou l pirralho, deixando-me sin qualquiera argumiento para le cuntraponer. Solo fui capaç de soltar ua bien çpuosta i fuorte risada.
Habie ganho naquel die l miu purmeiro amigo na Lhusa Atenas...





Sem comentários: