03/01/11

L mundo marabilhoso



Todos ls anhos ne l die seis de Janeiro (die de Reis) ne l mundo de las ranas se fazie l’eileiçon de l nuobo Rei que eirie gobernar la quemunidade, era un cargo de muito prestígio i repunsablidade, nun podie ser qualquiera.

Assi l que se botaba fuora, alhá de l alto de l trono pormobie l acto eileitoral, que se querie que fusse democrático i eisento de antresses, a el s’apersentában todos aqueilhes que se sentien cun culidades i atributos. Mas peçque, segundo las reglas d’hoije democrácie nun habie muita, mas las cousas dantes éran assi, tenie que ser un rano, macho, fuorte, masculado i se possible taludo i guapo. Desse ato salirie l nuobo Rei, l que tomarie cuonta de ls de la spéce i afins, ls demais prestarien oubediénçia.
Tradiçones, son tradiçones, hai que seguir-las.
A todo esto assistírun las ranas seclos i seclos, serenas sien que algua beç algua ponisse tal questume i tradiçon an causa i dende alhebantasse dúbedas se staba cierto ou eirado. Mas ls tiempos yá nun son l que éran, las cousas demúdan, i l que bai na cabeça de ls ranas tamien.
Até que ua se fartou i s’anterrogou.
Porquei quedar de fuora, nun sabie nien antendie.
L que sabie i antendie era queilha tenie todo para ser Reina daquel mundo marabilhoso, mas siempre gobernado puls ranos.
I nun die de sol, alhá de riba dun calhau que staba a pie de la lhagona, adonde eilha toda znuda, se calcie i storricaba la piel berde i cruda, mirou pa l’auga spelhada i lhimpa i cula outoridade de senhora, botou-se a tirar las dubedas:
“Speilho miu, diç-me tu, hai por ende cara de rano mais guapa que la mie para ser Reina”
I eilha si tenie ua cara guapa, bien, guapa guapa nun era, yá las angurrias por bias de las olheiras de las nuitadas percisában dua arrastradela.
Fizo-se siléncio, i nien un mosco ou moscardo s’atrebiu a bater las alas para anquemudar la lisura perfeita, l speilho d’auga.
La Rana cumbencida de que nun habie feito las cousas bien alhá tornou:
“Speilho miu, diç-me tu, anda por ende rano cun cuorpico mai bien feito que l miu para ser Reina?
I se todo naqueilha lhagona i alredores staba mudo, mudo quedou, até peçque l mundo habie feito siléncio de perposito, nun houbo aire nien araige que mobisse junco, rumiaco, yerbeira ou fuolha.
Staba la cousa mala, la Rana si era bien feitica, cuorpico talhado a la moda de ls anhos binte de seclo datrás, nun percisaba d’amanhar muito unto por ambaixo daqueilha piel zberdeada i cruda, ambejada i cobiçada, siempre soubo que la pretendien cumo sabie que pretendie agora l trono.
Nun se dando por bencida, outra cousa nun habie que fazer, nun hai dues sien trés, hai que ser fuorte i ateimar, i nun stubo de modas:
” Speilho miu, diç-me tu, hai por ende piernas mais bien feitas que las mies para ser Reina?

I neste mesmo anstante, la serenidade de las augas acabou, cumo se todo fusse ansaiado oubirún-se bózios, gritos i assobiadelas benidas nun se sabe dadonde, l cielo peçque bieno abaixo por l bruído fui tan fuorte que solo fui possible porque todos ls ranos i ranicos de todas las lhagonas, charcos i rigueiros se botórun a la par, respundendo a la rana fadada un baliente uuuuuuuuuuuuuuuuuuu.

3 comentários:

Ana disse...

Cun que anton, anton, anton...

esta eideia de reis cun estes ranos, ranicos... i tamien ranas...

Anton, anton, anton...

Feliç Anho Nuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuubo !

Ana disse...

Nuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuobo !

ACangueiro disse...

Bózios de ANHO NUOBO i bien Guapos.

Abraço