31/01/11

L serenar dua bida, la muorte!



Lisboua, Praça de l Saldanha, binte i uito de Janeiro de 2011, catorze horas i binte minutos. Bempuosta, Mogadouro, Trás-ls-Montes, binte horas i trinta i cinco minutos. Bós, que stais a ler, se lirdes, yá bistes que biajei nesse die i fui a la mie tierra. Nun era para screbir nada, mas hoije, die 30, quaije a ir-me a la cama nun se me iba esto de mi cabeça: l serenar dua bida, la muorte!
Inda iba a camino i recibo l telifonema de miu armano: «beni acá a quemer un caldico». Assi fui. An beç de irmos para nuossa casa, puis iba you i la mie tie, segui para casa de miu armano. Quemi un bun caldo de freijones, mais un peguiço que nun bos digo l que fui para nun bos criar augamenta, ua pinga i staba todo mui buono. Ls nietos del tamien stában alhá a cenar. «Sabes, o Zé, o Pilhas, morreu-se!» Quedei calhado. Era un rapaç de trinta i seis anhos, solteiro, a bibir cun sue mai, cun un pace-maker yá muitos anhos i uas tantas afliçones que le fizo passar. Agora deixaba-la. «Mas q'andará a fazer meu Zé, a esta hora i inda nun me beio a cear!?» Tanta beç la bi agoniada a saber de l sou Zé. L que será agora sien l sou Zé?
Sou bezino de Tie Lurdes. Fui alhá a dar-le ls pésames. La casa staba chena de pessonas. Agarrou-se a mi i a la mie tie «O que bai a ser agora de mim sem o meu Zé?!». Zé staba sereno. La muorte serenou l rebolhiço. Paç, Zé.
La muorte, l serenar dua bida!?





Sem comentários: