02/07/08

Adonde queda l menumiento al cielo?

Panelos lhimpos i canastra sien pan


Era esta la percura que l tiu que bota las purmeiras nuobas to las manhanas na telbison fizo. Deixou la percura ne l aire, assi a modos de saber quien sabe, la suorte nun ha de ser muita, puis l mais de nós de nós inda nien spertou.
L die inda solo tenie ua manhuçica de horas, puis éran arrimado a las siete i meia de la manhana, you i mie tie faziemos l zaiuno, quemiemos uas torradas i ua malga de lheite, l questume de siempre. L reloijo a esta hora nun maçca l tiempo, angulhe-lo cumo fai un perro a un chico, i quien nun s’aporcatar nun chega a horas ciertas a la lhida.
Mas mesmo sendo tan temprano l miu mal star yá era taludo i nun s’iba, scarranchou-se cun modos de zafiador. Las torradas nun me sabie bien, l maçcado solo abaixaba a poder de muitos buchos. L sentido ne l die atrás matinaba-me la cabeça cumo se fusse ua maça, nun bundou la nuite pa l atamar, aquel azedo benido de l que bi i oubi, daba-me mais ganas de bolsiar que d’outra cousa.
Era l purmeiro die deste més de Júlio. L outro més habie dado las últimas hai bien pouco tiempo, i dende benie todo aqueilha rebuolta, aquel mal star. Este més ye, por nós de la Tierra de la Froles Mirandesas, chamado l més de la segada, més que ampeça a reçumar la fartura de pan, mesmo que nun habisse mais nada.
Que cuntradiçon miu dius you sinto i negrura d’alma! Mas quien me manda a mi ser assi, se nun tengo culpa nien esta rebuolta lhieba a lhado algun!?
Mas las cousas son assi i, quando un ten esta tempra, nun hai muito a fazer. I tamien sei que hai muitos cumo you que s’anrezínan, que quédan mal çpuostos. Siempre you fui assi, yá me cuntában que an pequeinho bibie subre ua afliçon por bias de l quemer, ou seia cul miedo de la falta del. Cunsemie a mie mai to ls dies, i an dies de trilha, mantánçia de ls cochinos ou fiesta por bias de l quemer. Hoije, ls mius sáben que essa manha inda nun m’abandonou. La fame, la falta de l quemer, ye un miedo que tengo i cuido que l bou a tener até morrer.
Ls sentidos, nessa manhana, birában-se todos para aquel lhado, porque you sabie que a la mesma hora an que you me zaiunaba habie alguien que nun l fazie, porque nun podie. Habie-lo sentido l die atrasado quando pessonas chorórun eili bien acerca de mi porque era l redadeiro die de l més i la jeira de ls dies de trabalho sou amo nun pagou.
Fúrun para sues casas, sien nada para mercar l pan para ls sous filhos, lhebórun na cara las seinhas deixadas pulas lhágrimas i ne l cuorpo l baziu de quien trabalha l més anteiro na spráncia dun die melhor. Sien ánimo i cula tristeza de quien siempre fizo l melhor, era agora deixado sien pagas, al dius dará, cumo se esta cundiçon nun fusse ua scrabidon.
I percuraba aquel tiu. que falaba na telbison. quien sabie adonde era l menumiento al cielo?! You nun sabie, mas habie quedado a saber adonde era al menumiento al anfierno! Tenie-lo quedado a saber al die atrás, quando aqueilhas ties houmildes i trabalhadeiras quedórun a saber que l préçio de l sou sudor era nada. Aquel nada que se stá sparguindo cumo sarna, sien bergonha sien pareilho.

Nun se m’amporta nun saber adonde stá esse dito menumiento al cielo. Amporta-se-me si saber que anda por ende muita giente que nun sabe ou nun quier saber que passar fame, nun tener que quemer, ye un anfierno. I que la zabergonhice de nun cumprir culs deberes lhieba esse anfierno a muitos i muitos tius, ties, ninos i ninas.

A cuntinar assi, quienquiera queda mal çpuosto.


1 comentário:

AF disse...

Buonas nuites Faustino,

Cumo bien dizes, l mundo stá cheno de menumientos al einfierno, que mos rebuolben quando stan bien acerca de nós. L que nun mos podemos ye quedar andifrentes, perder la capacidade de mos reboltar-mos. BIen hais por mos lhembrares esso.

Un abraço,
Amadeu