La puonte

Grano a grano bai la pita anchindo sou papo.

Assi diç l pobo de l alto de la sue sabedorie, quando quer dezir que als poucos, seia ne l que fur se bai andando palantre, tamien diç, se bai lhebando l’auga al molino, cumo tamien nun ten peijo an dezir que passada a passada se bai fazendo camino.

I tamien ye assi cula cultura, i muito cula lhéngua mirandesa que ye de l que quiero falar. Ye culas muitas i bariadas einiciatibas i eibentos que por ende afuora se ban fazendo, se fai camino .

Son las palhestras, ls cursos, las publicaçones de lhibros i traduçones, l sou salimiento quier an Lisboua ou nas aldés dadonde son ls sous outores, l acolhimiento de las eiditoras que cada beç ye maior, las einiciatibas nas scuolas de Miranda de l Douro i por esse paiç afuora cun anterbeçon de porsores de mirandés, las perpuostas que todos ls dies son ouferecidas na área de la música, l que se dibulga na anternete, cumo ls blogues, sites d’associaçones culturales i de las aldés, nas redes sociales i muitas outras fuorma tal qual cumo fui onte cul batizo de ua rua cul nome de “Lhéngua Mirandesa” an Palmela (Sétubal)

Muitas bezes ancuontro pessonas que falando destes eibeitos s’anterrógan que nun ténen porjeçon i son sumenos, mas nun ye assi, todo ye cumpuosto de pequeinhas i grandes cousas, quantas bezes aqueilhas que se mos asparécen sien amportánçia son las que mais se fala. Son atrabeç dessas que las gientes tóman conhecimiento dun fato, dun património, dua causa, ye atrabeç dessas einiciatibas que se puode dezir cun que lhinhas se remenda l que stá mal i ye neilhas que se rebélan las buntades de mantener biba ua cultura de l pobo i sue stória. Estas einiciatibas acúrtian la çtáncia que muitas bezes l nuosso termo aparta.

Quando un pobo, nun ten meios de chegar al conhecimiento, porque ls caminos nun stan zbrabados, ye la cultura que ten que ser lhebada a eilhas, ye nesse sentido que siempre cuidei i cuntino a cuidar que todas las einiciatibas son buonas, béngan eilhas donde béngan seian eilha de que carátele fur.

Todo l mundo ganha, ambora tenga siempre que se dar balor a quien trabalhar, mas l grande bencedor ye la lhéngua mirandesa, i ye nessa que debemos poner ls uolhos, ye por essa que nunca debemos questionar l précio dua einiciatiba ou eibento. Eilha merece que cada beç mais cun eilha i deilha se fale.

Inda hai muito camino para andar, i siempre habera, mas esse nun debe ser la rezon para zmoralizar, bien l rebeç debe ser rezon para nunca adrumecer, ls pertueses i an special ls mirandeses yá dórun probas de que nun s’amedróncan culs porblemas nien çficuldades, bien al robeç gusta-le agarrar ls grandes zafios, nun fussen eilhes nacidos nua tierra que alguien un die dixo, que alhá hai trés meses de ambierno i nuobe d’anfierno. I fui esso que los temprou cua çúrcia que nada ls fai parar até que l stado ponga esta lhéngua al nible i de manos dado cula outra.

Que a eilha deia l que debe dar cumo património de pertual i de l mundo.

Mas se hai berdades, ua deilha ye que nós tenemos que fazer la puonte.