24/03/11

Ls Berdadeiros Amigos…

Un home, l sou cabalho i l sou perro iban por un camino.

Quando passában acerca dua arble einorme, caiu un centeilha i ls trés morrírun fulminados
mas l'home nun se dou cunta de que yá tenie abandonado este mundo, i prosseguiu l sou camino culs sous dous animales (a las bezes ls muortos andan un cierto tiempo antes de tomáren cuncéncia de la sue nuoba cundiçon…).

L camino era mui cumprido i l Sol staba mui antenso i eilhes stában suados i cansadicos.
Nua rebuolta de l camino biran un guapo portal de mármore, que chegaba anté ua praça pabimentada cun cachicos d'ouro.
L caminante dirigiu-se al home que guardaba l'antrada i trabou cul, l seguinte diálogo:
- Buonos dies.
- Buonos dies, Respundiu l guardion.
- Cumo se chama este lhugar tan guapo?
- Eiqu ye l Cielo.
- Que bun tenermos chegado al Cielo, porque stamos tan cansadicos!
- Bós pudeis antrar i buber quanta auga quergades; i l guardion apuntou la fuonte.
- Mas l miu cabalho i l miu perro tamien ténen sede...
- Sinto muito,dixe l guardion,mas eiqui nun ye permitida l'antrada d'animales.

L'home lhiebantou-se cun grande çgosto, bisto que tenie muitíssema sede, mas nun pensaba an buber solico. Agradeciu al guardion i seguiu adelantre.

Depuis de caminar mais un buono cacho de tiempo costielha arriba, yá mui cansadicos, ls três chegórun a ua canhiça bielha que daba para un camino de tierra rodeado por arbles….
A la selombra dua de las arbles staba deitado un home, cula cabeça tapada por un chapéu.
- Buonos dies, dixe l caminante.
L'home respundiu cun un aceinho.
- Tenemos muita sede, l miu cabalho, l miu perro i you.
- Hai ua fuonte ne l meio daquelas peinhas, dixe l'home apuntando l lhugar. Podeis buber to l'auga que quejirdes.
L'home, l cabalho i l perro fúrun anté la fuonte i matórun la sue sede.

L caminante boltou atrás, para agradecer al home.
- Podeis buoltar siempre que quejirdes, respundiu este.
- A propósito, cumo se chama este lhugar? preguntou l caminante.
- L Cielo.
- L Cielo? Mas, l guardion de l porton de mármore dixe-me qu'eilhi ye qu'era l Cielo!
- Eilhi nun ye l Cielo, ye l'Einfierno, cuntradisse l guardion.
L caminante quedou perplexo.
- Deberies proibir qu'outelizen l buosso nome! Essa anformaçon falsa debe porbocar grandes cunfusones! Adbertiu l caminante.
- De modo nanhun! – respundiu l guardion, na rialidade, fázen-mos un grande fabor, porque quedan eilhi todos ls que son capazes d'abandonar ls sous melhores amigos…

Ls berdadeiros Amigos nunca se deban abandonar, inda qu'esso te traga anconbenientes pessonales, porque fazer un Amigo ye ua grácia, tener un Amigo ye un don, cunserbar un Amigo ye ua birtude, ser tou Amigo ye ua honra.

Leonardo Antão

Sem comentários: