07/03/11

La Caminada (ficçon)



Siempre que bolbie als lhugares d'antigamiente, sentie-se assi cumo se stubisse a afundar-se nun mar de recordaçones que l lhebában nun tornar al passado. Andube ls caminos doutros tiempos, que yá nun éran ls sous, i nun éran ls miesmos que conhecira. Staba todo demudado. Aonde datrás éran caminos i passában pessonas, agora habie yerbas altas i carbalheiras. El tamien demudara, i l tiempo demudado fugi-le.
Sentar-se eili a la selombra daquel uolmo, adonde tanta beç stubira a ripar fuolha nas manhanas prateadas de Primabera, oubir l telhincar de ls badalhos de las bacas qu'íban pa ls cerrados, sentir estas mudanças, i la çtáncia que las aparta, era anternecedor, mas al miesmo tiempo ferie-lo por drento. Sentie-se anquemodado, cumo se un alfinete atrabessado ne l peito l afogasse. Percurar aqueilha fuonte d'auga clarica i corriente, si!... La fuonte staba alhá, ambergonhada, scundida antre silbas i mato, parcendo miesmo querer scapar de las pessonas, para nun ser bista naquel abandono. Star mudado, querer mudar, era l grito de ls siléncios abafados, era la rebuolta dua bida por bibir. Cada momiento porjetaba-lo ou ne l abismo ou nua doçura çcuncertante. Querie bibir, aguardaba l milagre. Apaixonara-se, i aquel lhugar tolhie-le ls mobimientos. To ls dies passarie por eilhi, mas zde aqueilha data, todo serie defrente. Siempre que se aprossimaba, la pulsaçon altaraba-se i el tamien. Depuis sentaba-se, la respiraçon assossegaba, i l'ansiadade smorecie. L'ouséncia ye que pesaba. Purmeiro, ambadie-lo ua tristeza que chegaba a cubrir l sol nun die de Berano, depuis, l'ancerteza atiçaba-le l zánimo. L feturo, siempre persente anterrogaba-la sien paraige, bamos!... bamos!... I corrie a fazer mais preguntas sin repuostas. Tu ai?.., l que sabes de l'amor? Nun quiero saber. Falórun-me nisso, ye cumo ua peste, apega-se. I quedaba sin repuosta. Mira!...un die falamos nisso. Quando?...Quando?...Angelina era assi, einigmática. Ancuntrara-la un die a fin de tarde, benie zanimada, momientos antes quaije arrebentara, alguien la ferira. Fechaba-se nas ancertezas, nas dúbedas, carregaba la çcunfiança.
Anton nun respundes? i nun respundie. Fausto quedaba sin mais palabras, lhemitaba-se a repetir, Quedarei a la tue spera.

Válter Deusdado



1 comentário:

AF disse...

Bien benido Válter, ye un gusto ber-te por este froles. Sentimos falta de las tues cuontas.

Abraço,
Amadeu