02/03/11

Chupar de mais, puode ser malo



A cuntinar assi, qualquiera die yá nun bota nada.
Nun de ls porgramas de telbison ne l canal de la RTP1 que ye amostrado al público to ls dies de la sumana a las dezuito horas (Portugal em Direto), porgrama feito pula beterana Dina Aguiar i toda ua eiquipa que nun le queda atrás ne l porfessionalismo, a miu ber porgrama de culidade porque amostra l paiç rial, l paiç perfundo, aquel paiç que you gusto de ber que ye nuosso, adonde ben siempre al de riba l ampeinho, l amor, l sacrefício, la dedicaçon de tanta giente çcoinhecida que trabalha, que ye l motor deste cantico a la borda de l mar puosto. Ye de le dar ls parabienes, puis poucos son ls sítios adonde nunca fúrun i poucas son las áreas que nunca topórun (falórun).
Mas bou-me al que me trouxo eiqui. Cumo siempre ban a tener culas pessonas que trabálhan an coletibo ou an particular i las botán a falar, a dezir ou screbir l que fázen i porque l fázen, quantas bezes ende stan berdadeiros artistas çcoincidos, porfessionales que dórun siempre l melhor sien pedir nada, giente que nun stá cansada de fazer l que fai, giente que son berdadeiros eisemplos a tener an cuonta, a seguir, que mos dan probas de mantener ua rejisténcia nunca dantes bista. I apuis de ls oubir quedamos cun ganas de lhuitar, de trabalhar para alhebantar la moral i l ánimo dun pobo, quedamos cun ganas de atrabeç de l’arte i de l teçtemunho passar ua mensaige.
I nua tarde destas, la repórter botou-se ne l staleiro adonde stan ls purparos pa l antruido que ende spreita (cuido que fui ne l de Torres Vedras) i percurando l que habien feito i purparado para astanho, l que n’oupenion de l repunsable serie mais eibidente i natural, era ua baca lheiteira cul purmeiro de la gobernaçon deste paiç a puxar pulas tetas. Culas tetas yá bien puxadas, la baca yá serumadica (mirradica), las spaldas sien chicha, de l spinaço sálen las costielhas cumo se fusse un canastro adonde l çamarro ten deficuldades an se aguentar de rabo çfolhado i de lheite, que ye para esso que la baca eisiste, de tanto la ourdenhar yá nun bota nien pinga. Se la baca falasse dirie, pula cierta, qualquiera die muorro-me.
Si senhora, cumo dirie miu abó, stá bie apanhada pa l’oucasion, cumo l pobo atrabeç de ls sous artistas, sien palabras da la mensaige!
I eiqui cabe bien ua cuonta que me cuntaba miu pai, serbie para me dar eisemplos de bida, cuonta que quando se casou cun mie mai, era de ls armanos mais bielhos, ardou de casa de miu abó, porque partilhas só çpuis, ua burra. La necidade i l trabalho era tanto, que la burra nun paraba, era só trabalho, éran cargas de lheinha, alforjadas de cepos, carradas de stierco, sacos de trigo i farina al molino, cun arado rachado lhabraba las lhatas para batatas, las lhadeiras para garbanços, las huortas, puxaba a la nória, todo i de quemer pouco. I nien le tiramos lheite, mesmo assi muorriu-se culs uossos i l çamarro.
Miu pai birou-se para miu abó i percurou-le, i agora?
Al que miu abó respundiu, Agora bota-le la cebada al rabo.

Sem comentários: