Ls magosto siempre fúrun ua tradiçon (Zenízio)

Stamos ne l més de las castanhas, quienquiera dirie se le percurássen que més ye este.

Mas tamien dirie you se percurássen a un boubielho an special que more an Lisboua ou alredores, que stamos ne l més que se fai l tradecional magosto pormobido pula Ass. Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha, pa riba de trinta anhos. Magosto que stubo n’ourige de la criaçon de l’Associaçon, magosto que a esse tiempo aparciu para anchir un baziu que cada un de nós sentie porque staba arredado de la nuossa tierra.

Castanhas assadas (magostos) era ua tradiçon, quando se staba a ser buieiro, culs familiares, antre amigos, i cuntina a ser, porque las tradiçones nun se déixan adonde mos criemos. Las tradições son cumo las çanchinas, agarrán-se bien i l mais deilhas para siempre.

Mas tamien ye buono dezi-lo, nun son las castanhas (ls bilhós) l mais amportante nestes ajuntouros, (berdadeiros atos culturales) porque castanhas assadas podemos quemer-las an qualquiera lhado, hai-las a benda anrebulhadas na jornales an muitos sítios, l mais amportante ye l abraço, que trocamos quando mos ajuntamos, que recebemos de l nuosso pariente, amigo cunterráneo que por fuorça de las circunstáncias yá nun bemos hai muito tiempo.

Ye la calor que mos ben d’ancuntrar quien gustamos, cumbersar, rebibir momientos passados an outros cumbíbios, de relhembrar cuontas de la nuossa criaçon.
Essa calor que trasmitimos als nuossos i recebimos ye mais fuorte que la calor de las castanhas quando stan a ser assadas nas lhabaredas de la caruma, i esso nun stá nien ben anrebulhada an fuolhas de jornales nien ye serbida pul assador de la rua de la nuossa cidade.

Siempre gustei de bilhós, ne de l muito que me quedou de las bibéncias familiares, ua deilhas son ls seranos que passei an família i ende antes de drumir se fazie un assador de bilhós, que quemiemos i guardabamos para soutordie, a la purmanhana, momientos passados culs mius pais, armanos i armana, an família, cousa que hoije ye ralo, questume que nun hai porque stamos spargidos pul mundo, fumos oubrigado a salir, mas essa família tengo-la ancuntrado nestes ajuntouros, nestes cachicos an que la mie quemunidade s’ajunta. Puode nun ser la mesma cousa, mas ua berdade ye cierta, esses cachicos son momientos d’ouro para quien gusta de cumbíbir, para quien quier sentir la calor de las tradiçones, de las sues ouriges.

Essa calor que mos ben de habermos nacido na mesma tierra, que tenemos andrento de nós cumo se furá ua lhabareda, ten que se mantener siempre atiba i fuorte, eilha ten que calcer ls nuossos coraçones cumo ls bilhós calécen l nuosso stómato.

Quando todo ampeçou, éramos aqueilhes que por bias de l modo de bida porqui andábamos, mas ls tiempos fúrun demudado, la quemunidade alhargou-se a muitos i muitas cun quien atemos lhaços de parentesco i amizade, hoije l que se quier ye que als magosto béngan todos i cun eilhes trágan un amigo, un cunterráneo.

Ls boubielhos siempre fúrun acusados de joldeiros, mas tamien nun ye por acauso, nunca la nuossa puorta se cerrou a naide, quien ben por bien ye siemprhttp://www.blogger.com/img/blank.gife bien benido, será siempre recebido de braços abiertos, i de nós lhebará la calor de la nuossa amisade, stá an nós darmos-la de buona gana.

Ne l próssimo deimingo l’Associaçon pormobe l Magosto cumo yá fui dibulgado ne l site de l’Associaçon ( www.nialdelaboubielha.org ) i por ameils, nun faltes i trai cuntigo ganas de cumbíbir, ls familiares, ls cunterráneos i ls amigos.