22/11/11

Ye un diospiro



Ua cuonta debie de siempre ampeçar por, era ua beç. 
Nun me ampeces la cuonta por, era ua beç! Tu nun antendes l miu bibir… Ye que me parece que ancomeçando assi la mie cuonta you yá starei muorto. Inda nun stou i tu sabes isso bien que to ls dies me spreitas a ber se yá tengo l ambeligo meio sparrufado. Mira que para ser doce i nun ser carraspudo tengo que star quaique sparrufado… Yá tembrei bien bezes cun l miedo que me scochasses, tu que sós tan lhambisqueira!
Bá anton! Si te bou a fazer la buntade…

...staba berde i relhamposo l diospireiro, tiempo de fuorça i d´auga a berbolhar ne ls tuoros i belheza nas fuolhas. An menos de nada anchiu-se de flores, uas flores que parece que naide dá por eilhas, pouca quelor, pétalas sumidas. Se nun fura yá un cierto belume ambaixo a asparecé-se a fruito, podie-se dezir que éran fuolhas mal paridas, angurrefitadas a salir de ls galhos.
Debrebe l diospireiro s´anchiu de pequeinhas belhoticas presas por un torico registente. Mas ne l meio daqueilhes fruitos todos, uns a cair pa l chano, outros a registíren que nien heiróis, houbo ua florica que se atrasou, ampuxou un fruito a la sue borda i, al fin, naciu mui tardeguita.
Chega-te parende diospiro eigoísta, deixa-me campo que tamien you quiero medrar! Hei-de fazer-me cumo tu, puodes screbir isto ne l cielo que miramos deiqui d´ambaixo, dezie la florica yá a querer ser algo mais.
Assi fui! Medrou!
Sue mai anterrou mais ua raiç, botou mais uns filicos pul terrenos regados para dende sorber auga i, al galho adonde staba l diospirico fui dando siempre mais ua pinguita de quemida.
Uas fuolhas ampeçórun a cair a fin de berano. Quando se pensaba que l diospireiro se iba a çpir i amostrar to ls fruitos, l outonho fui sendo amigo, las fuolhas aguantórun-se berdes i relhamposas i ls fruitos fúrun amadurando pa la buona suorte de la famílhia i de ls bezinos.
Stá agora todo quelor de ouro i, bonda un airico lebe pa las fuolhas se soltáren zamparadas.
L diospirico, solo l chamo assi por carino, porque el, anque tardiego, ye un fruito porfeito. Stá alhá solico, cun la cisca a chegá-le de to ls lhados, nua altura de l anho an que ye cousa mais que normal las fuolhas cobríren l chano i ls diospiros stáren que nien sentinelas a ber quien passa i, quien passa a quedar cun la baba a salir de la boca solo de manginar la doçura.
Á tu!, dixo-me el onte a la nuite: Sinto-me tan solico i tengo tanto friu! Tapa-me para ber se nun me caio antes que chegue l Natal!  Apuis, an beç de anfitares l pinho cun las bumbilhas i fiticas queloridas, podies anfitar a mie mai que siempre habie de calcer algo i you até podie ser la streilha qu´há-de guiar l Natal pal tou huorto.
Stá bien, respundi-le you. Serás la mie streilha de Natal i la doçura para ancomeçar l nuobo anho.
Assi tu aguantes la atronada d´hoije i l´ airaçada a traer graniço…
Assi tu aguantes, fui you rezungando quando iba a saber dua saca de lhana.

Sem comentários: