La fuorça de las tradiçones (2 de Febreiro de 2011)

Quaije siempre quando mos botamos a falar, i essa cumbersa arresbala pa l tiempo que bibimos, l tiempo d’agora, ye quaije cierto oubirmos ou dezirmos que agora ls tiempos yá nun son l que éran.

Ye todo un rosairo de lhamúrias. Porque las cousas ambelhecírun, murchórun, fúrun squecidas, nun se fáien cula mesma garra i bigor, porque muita giente demudou ls sous questumes, nun stá para las cousas dantes cumo stában ls nuossos pais ou abós.

Algua cousa puode ser berdade, se assi nun fusse mal de nós todos, puis quien quier que las cousas séian cumo éran a cinquenta ou sessenta anhos datrás, quando la lhuç era ua meia dúzia de bumbilhas lhigadas a un motor a gaç çpinduradas de dous pinos spetados ne l chano ne l terreiro de las fiestas a la Capielha an Zenízio?

Houbo demudas i fúrun muitas i muitas deilhas bien fuortes, mas hai outras que benga l tiempo que benga nada las ten feito demudar para pior.

Antes pul cuntrário, cumo l sprito solidairo que stá andentro de nós, la mimória i respeito que tenemos subre to ls nuossos parientes, amigos i cunterráneos que yá mos deixórun, esse nun demudou era assi dantes i cuntina a ser, la amizade i cumpanheirismo que sentimos uns puls outros, stubo mais ua beç bien eibidente na comemoraçon que l’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) pormobiu als sous associados na region de Lisboua i alredores, ne l die 6 de Febreiro (onte).

Tamien nun demudou, la cuntinidade de la tradiçon de la celebraçon de la fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias, tamien conhecida pul “2 de Febreiro”.

Cun ajuntouro de to l mundo que se çponebliza a cumparecer, arrimado a meidie ne l adro de l’Eigreija, houbo ua missa dezida an mirandés pul cura António Morais, natural de Bilachana (na paróquia de Bal Figueira), seguindo apuis para un almuorço adonde nada faltou, ancerrou-se l cumbíbio al çponer de l sol, cun to la giente sastisfeita i alegre por reber amigos, trocar eideias, cumbersas i lhonas, alguas deilhas sustenidas por bias de l tiempo que mos bai faltando.

Se todo este ambuolbimiento fui defrente d’antigamento puode ser berdade mas nun mos podemos squecer que nun ye esso que cunta, l que cunta ye que la fuorça de la tradiçon se mantén, que ls Zenízienses somos capazes de mantener ua tradiçon que naide sabe cumo ampeçon, que inda nun fui este anho que para nós que stamos arredados de la nuossa aldé se muorriu, que mais ua beç ende stubimos alegres i cuntentos.

Podemos tener cobradeiros de cabeças se un die, quien sabe se bien acerca yá nun hai naide que dé cuntinaçon, porque hai pouca motibaçon pul lhado de las geraçones mais nuobas, mas hoije passado que ye un die podemos dezir al mundo que la Fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias (2 de Febreiro) fui un eisito.

Nun ancuntrei naide que beni-se zcaçuado, you pul miu lhado, fui ua de las melhores, mesmo que a eilha muitos cunterráneos téngan faltado, mas digo-bos-lo eilhes an pensamiento stubírun cumigo. Cumo stubírun todos ls mius armanos, parientes, cunterráneos i cunterráneas, amigos i amigas de la tierra de Zenízio, que passórun l sábado datrás an fiesta i spargidos pul mundo.

Que Nuossa Senhora de las candeias seia la lhuç de la spráncia para que nunca falte fuorça a las gientes de Zenízio para lhebar por alantre estes balorosos cumbíbios.

Quando assi yé, fortalécen-se las amizades, zanferruja-se la lhéngua, fala-se mirandés, trócan-se i benden-se lhibros.

Biba l'Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) , biba Zenízio



=Ambora tamien publicada an http://www.nialdelaboubielha.org