23/11/08

Xotar a lhapada









Este cruzeiro de l retrato stá na rabeira de la debison de la Rue de l Cruzeiro cula Rue de la Strada. Era teçtemunha cierta, specado i pasmado cumo planton de cerimónias, cumo éran las ampostres de las rapazas. Mas habie mais, las paredes de la cortina que quédaban antre las dues Rues, assistien pasmantes cumo queluobras a tomar la calentura dun sol purmaberil. L miu spanto iba pa l Cruzeiro porque se quedaba queto i calhado, se de la cortina nun habie nada para eisejir de l mesmo modo yá nun se puode falar de l Cruzeiro, a esse quedaba-le bien fazer algua cousa. Ou ls Cruzeiros nun son simblos de paç? Porque paç era l que l mais de ls dies nun habie, antre la quadrilha de Belharino i la quadrilha de Maçaneira. Até podien andar bien ne l recreio i nas aulas, mas quando chegában eiqui, anfernizában dun modo que nien gatos açanhados.
- Nós bamos a xotar-bos a lhapada!
- Hoije lhebais ua trepa até la punta de riba…
Estes i outros éran ls arremedos pa ls açomar. I nun fúrun poucas las bezes que destas lhapadas alguns quedórun cula cabeça scalabrada.
Esta cortina que aparta las rues i quedaba antre las demandas, ne l tiempo que you andaba a la scuola i estes arrunchos se fazien, era toda lhabrada para poner berças i bóbedas, nun tenie nada que ampedisse las piedras de chegáren dua rue a la outra. Era de botar todo l génio que habie andrento de nós i l angeinho de buieiro, i un nun se quedar atrás. Ganhar era ua proua que sabie bien, i correr culs outros a lhapada daba para lhebantar l cachaço i parecer ser maior. Porque l falatório antre la rapaziada de la scuola de ganhar i perder era muito. Ls de Belharino lhebában algue cousa a sou fabor porque la rue ye un pouco costaneira, mas ls de Maçaneira batien–se bien. Inda hoije, quando s’amenta, quaije todos se lhémbran, i s’alguien quedou nun fui rábia mas si sentimiento desses sfergantes, berdadeiras boubadas. Ls desse tiempo i dessas façanhas son todos buns rapazes i amigos, porque doutro modo nun podie ser.
A esse tiempo seguiu-se l de ls namoricos culas rapazas que, pasmantes, quedában a bermos xotar la outra quadrilha. I este jogo de namoros era bien çfrente i jogado nun cun piedras mas si cun palabras, naide sabie quien bencie. You lhembro-me tan bien i siempre que alhá passo.

4 comentários:

adeusdado disse...

Oulá Faustino
Que buno ye ber retratos de la nuossa aldé. You staba a lher l testo i parcie que oubi l zunir de las piedras. Outros tiempos, que agora lhembramos cul carino que merecem. Muitos de als que participoran nessas andanças ya nun ls beio bai muito tiempo. Para componer l quadro, resta dezir que aqueilha curba de la strada era coincida pul einfirno, porque durante l´einbirno ficaba a la selombra i ganhaba muito gelo. Bien hajas mais ua beç por traeres tantas recordaçones de l´aldé.
Válter Deusdado

faustino.antao disse...

Buonas tardes Válter

Cumo te lhembras tan bien, i l mais deilhes que son de l nuosso tiempo tamien nun l squecírun.
You quando screbi este testo nun me lhembrei, se nun fusses tu agora a amentar ne l carambelo que se formaba durante ls dies d'Eimbierno. Nien raça de sol ende batie (tamien coincida cumo "a la puorta de tiu Alexandre").
Se esta mensaige chegasse a todos esses rapazes que se scapórun para loinge, tengo la certeza que era ua grande alegrie que le dabamos.
Porque nun fai mal rebibir, calece l nuosso sprito.
Essa debe ser la rezon desta nuossa lhuita i la sola de l fazermos.
Tenemos que aporbeitar las tecnologies d'hoije i zacantonar la nuossa tierra, la nuossa lhéngua i la nuossa cultura para bien loinge.
Spargi-la quanto mais melhor.

Un abraço arrochado
Faustino

franciscobelharino disse...

Amigo Faustino,

Cumo dizes ls de Belharino tenien la bantaige de star na parte de riba de la lhadeira, mas inda habie outra que ajudaba mais. La nuossa ruga era nesse tiempo de tierra batida i piedras nun faltában, ls de Maçaneira nun tenien piedras na strada i sperában pulas nuossas. Coitadicos tenien siempre que meter l rabo antre las piernas i fugir l mais depressa que podien.
Na curba cun carambelo quando yá mais grandes l passatiempo a las nuites era andar a correr i ber quien conseguie passar sien dar nenhua costelhada. Estas son recordaçones que nos remoçan uns anhos mui grandes.
Um abraço do amigo Francisco.

faustino.antao disse...

Amigo Francisco

Ye berdade todo l que dizes.
Son todo buonas recordaçones, tiempos que nun bólben mais i que mesmo ls que eiqui nun bénen ls recórdan cun muitas suidades tengo la certeza.
Mira cumo Válter dezie que quaije oubie zunir las piedras i tu te lhembrabas que ls de Maçaneira tenien que sperar pulas nuossas.

Un abraço arrochado
Faustino