03/11/08

Magosto, ua tradiçon bien dantes

Assando las castanhas


Agarro-me a ua slúbia spráncia, cumo siempre fui l miu feitiu d’assossegar l sprito, para acraditar an dies melhores. I nun stou a queixar-me de l tiempo, qu’esse até nien d’anquemenda era melhor, soalheiro, amorniou a la tardica cumo a cumbidar-me a lhebartar la moral que teimaba an quedar carrancuda.
Tamien nun puodo fazer doutro modo, estas cousas de cumbíbios, juntouros de cunterráneos, la spráncia de beníren a ser melhores debe ser la redadeira a morré-se. Mesmo que la debandada seia fuorte, i l eibento steia marimundo por falta de giente, you nun debo zmorecer. Son cada beç menos ls que s’ajúntan ne l magosto de ls zenízienses, magosto que se fai hai trinta i trés anhos sien raleira, ne l Die de to ls Santos. Para mi que siempre alhá stou, esses juntouros ténen un segneficado tan amportante que nun tengo palabras pa ls screbir. Cul passar de ls tiempos beio que esso nun acuntece cun todos ls Zenízienses.
Adonde me podie sentir melhor que eiqui?
Porque eiqui ne l meio de ls mius cunterráneos, la cumbersa zliza dun modo farto i zantressada pa las cousas i tiempos que ye fúrun quemuns a la maiorie, bagabunda pul termo i ls sítios, las fiestas i l tiempo de scuola, las trilhas i la jolda, ls seranos i ls namoros, cúbren la mimória de l melhor de ls dies de la nuossa criaçon i anfáncia. Reçúman cuontas i stórias que la simpre queston de, se te lhembas, bonda para ser recuntada i lhembrada mais ua beç i bira de nuobo risote giral, ls géstios d’alegrie rebélan que nada amobiu ne l ouniberso de la nuossa jubentude.
Se mais nun fusse estes memientos para mi yé éran d’ouro, mas son assi cumo purmaberas, que chégan para poner fin a un tiempo triste i caçmurro que antermeia dun anho al outro. Pur uns memientos squeço ls males que m’apéstan, i nun son poucos, ajúdan a mirar palantre mais ua beç. Estes cumbíbios, son cumo ua fita a negro i claro, son l abibar dun tiempo defrente mas berdadeiro, que nun houbo outro armano, que you nun quiero apagar nien squecir, que stubo na formaçon de la mie eidentidade, que m’ajuda a dezir, ende fui bien feliç.
Gusto deilhes, anriquécen-me, dán-me sentido ne l tiempo i ne l miu modo de ser, pur adonde tengo andado, eilhes stan pa la relaçon culs demais cumo ua mela de culidade.
De muitos modos se puode fazer ua lhigaçon a las nuossas ouriges culturales, nós Zenízienses cumo dixe, este fui l modo que ancuntremos i mantubimos al lhargo destes anhos a la nuossa aldé, ne l magosto nun stan eiqui solo las pessonas, las castanhas, l assador i l lhume, stá eiqui la calor dua cultura, ua tradiçon dun pobo, cousas que nacírun muito dantes, nós solo tenemos l’oubrigaçon de las mantener i ye nuosso deber passá-las pa las geraçones feturas. Nanhun de nós queda mais rico, nien será capaç de ser melhor se squecir ls balores culturales que stubírun na sue ourige.
L’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha, a miu ber todo fai para que estes cumbíbios séian ua relidade, mas cuido que l sou sfuorço nun ten chegado, porque ls Zenízienses deilhes se ténen arredado. L’Associaçon solo ten un camino, nun parar i cuntinar lhuitando para que esta tradiçon nun se muorra.
You a todos digo, estes cumbíbios acúpan un spácio tan fuorte an mie bida, i son tan scassos, que siempre fiç un sfuorço de l lhembrar a todos screbindo i amentando.
Als que dantes beníen i hoije yá nun ténen tiempo, digo-bós la mauga que me bai n’alma i las saudades que tengo de l tiempo an que l terreiro quedaba cheno de giente, ye grande.


2 comentários:

leonardo antao disse...

Amigo Faustino,
Ua beç mais fazieste ua buona scriçon de l que se passou ne l Magosto de ls Zenízienses.
Yé ua grande berdade que l eibento stá maribundo por falta de giente, apesar de la Direcçon de L’ACR Nial de la Boubielha cuntinuar a sfuorçar-se para que estes cumbíbios séian ua realidade. Ancaramos las tues críticas cuonstrutibas cuomo um stímulo para fazermos melhor. Para esso cuntinaremos lhuitando para que esta tradiçon nun se muorra.
L maior balor que tenan estes cumbíbios ye l de la amisade que se bai criando antre las pessonas que neilhes partecipan.
Sabemos que stamos nun camino de bida de la Associaçon algo tropieço i çpreziado.
Yé pena que seian poucos ls associados que çcubriran que la berdadeira felicidade stá an participar nos cumbíbios, an cuontribuir pa la felicidade de l(s) outro(s).
Leonardo Antão

adeusdado disse...

Caros amigos
Ye bien berdade que ne l anhos setiente i oitienta eramos mais, mas l que podemos fazer, se la bida ye miesmo assi, tenemos que aceitar la rudra de l tiempo. Mas tamien ye bien berdade, que l spirito de ls Zenienses stá alhá. Vamos cuntinar, fazendo siempre l melhor que pudimos, dando assi cuntinidade a la spança que un die fizo nacer l magosto, l purmeiro de Maio, l die 2 de Febreiro i mais acerca l jantar de l Mirandés.
Un abraço
Válter