10/11/07

Ua cuonta




“La castanha ten manha, ye de quien l’apanha”

Agarrei-me a este dito, por bias de la cuonta que quiero cuntar. Porque to l mundo sabe que ditos subre castanhas, i porque agora ye tiempo deilhas, hai-los por ende als muntones i mui guapos i que son de l coincimiento de todos. Mas este quaije se podie dezir que ben mesmo a perpósito, i fai un bun títalo pa la cunta.
Nós, ou seia quando staba an casa, adonde me criei, de mui pai, solo teniemos dous castanheiros na cortina d'Ourrieta Ferreiro. Para ir alhá sien cria, solo cun çacho, calagouça, cesta, alforjas ou cerrona podemos ir por un carreiron, que apuis seguie pa l Redolhon. Estes carreirones, éran assi a modos de passaiges oufeciales, atrabessában pulas cortinas, binhas, panes, todo, era l modo de quando ua pessona iba cun priessa atalhar camino, de chegar mais debrebe al meneio dun. Ganhaba-se tiempo, naide l lhebaba a mal i eilhes éran ousados pulas pessoas hai cientos d’anhos. Anté pessonas que nun se dában bien culs duonhos ls ousában, çque nun adregasse a cruzáren-se.
Éran cousa buona, eiqui nun se fazie causo de quien anda por atalhos, meter-se an trabalhos. Até porque l mais de las bezes ls caminos dában muitas buoltas i éran chenos d’arressaios.
Para nós chegar als nuossos castanheiros - que dában uns catanhicas amperrunhadas, cumo se fussen amobidas, i éran mandriones, puis éran mais ls anhos que nun apanhábamos un saco deilhas apuis de barear ls dous -, teniemos que passar por cortinas que tenien castanheiros taludos i era ber ambaixo un mar de pelhiços i castanhas de meter ambeija.
Scusado será dezir que quando alhá chegábamos yá la cerrona iba chena. Anton naqueilhas nuites de fuortes bentanies, quando nun salien de l pelhiço agarradas a la rama, salien cul trambulhon ne l chano. Nós nun perdiemos tiempo, era solo apanhar las que stan suoltas. Naide mos puodie acusar de las castanhas nun séren nuossas.
Cunto todo isto porque la mie tierra (Zenízio) nun era grande cousa an castanhas, habie quien las tenie, mas nun abundában. Mas de mie casa falo you, teniemos siempre na dega uas sacadas para todo l Eimbierno al serano fazer ls bilhós.
Cumo ye questume dezir, quien castanhas come i cantanheiros nun ten d’algun lhado benien. La garotada nun se podie ir a la cama cun fame de castanhas assadas. I cumo nós todo l mundo l fazie als seranos.
Nun ye por acauso que inda hoije ls de Caçareilhos mos bótan an cara que las sues castanhas tenien alas, zaparecien, que solo quememos castanhas porque las tirábamos de ls castanheiros deilhes. Isso you nun bou a dezir eiqui, s’era berdade ou mentira, quedaba mal, mas que l sou termo alhá pa ls lhados de Bincosa ten castanheiros de se tirar l chapéu, dan las castanhas melhores de l mundo i el pega cul nuosso, isso ye berdade.
I pronto, eiqui queda la mie stória, cumo muitas que cada un ten. Béngan dende mais, puis este tiempo ye buono para amentar neilhas.

1 comentário:

adeusdado disse...

Al lher l tou testo, bino-me a la mimória ls miles de carreirones que habie pul termo. Algues deilhes eran tan discretos que anté nos perdimos de beç an quando. Contina faustino a fazer la stória de de tantas buoltas dadas por quin naciu i bibiu tantas sensassones de l mundo rural.
Parabienes