19/07/07

Las barreduras de la parba



L sol d’Agosto scaldaba, l suberrolho ambolbiente abrolhaba sin duolo i quaijeque atafanhaba. Uns bunchicos bubidos de la barrila íban albiando aqueilha alfa!… De la tiesta i de l cachaço manaba sudor, la munha apegaba-se i mordie que nin sarna. Anté a la nuite, inda habie un die d’Einfierno, todo rechinado de calor.
Tie Çáncia çarandaba ls freijones i tie Jejepa acribaba las barreduras de las parbas de l trigo i de l centeno. Ambas a duas, de xambre i mandil zbotados, ambolbidas nas sues lhidas i nua nubre de polagueira, antoában de boç roufeinha, modas para antretener l tiempo. Sperar ua bofada d’aire era la maneira más antolhada de lhimpar, mas l aire aparecie quando bien antendie i se benie an remolino, rebofiaba para todos ls lhados i stragaba todo. Açarandar, acribar, l zafio, siempre al redror, al redror, nun custante sgranzinar, aguemitando puolo, granos spartiçados i amperrunhados… Ls granos bien cumpridos, andrento de l cribo, beilában siempre pa l lhado dreito, strobiçados uns ne ls outros i ne l coculho, amuntonában-se las yerbas malas i las broças que tie Jejepa tiraba manada a manada, pa l chano.
L’alqueire speraba quedar cheno, cun las acribadas lhimpicas.
Las palombas, que bibien ne l palumbar, acerquita, bien agradecien, todos ls granicos que l cribo botaba fuora.

Alcina Pires – 16/07/07

2 comentários:

adeusdado disse...

Ya era tiempo de bultarmos a ber la tue scrita, que ye siempre de muito rigor. Bulbe mais amiudas bezes que ye siempre un prazer.
Parabienes Alcina

AF disse...

Dues probes çarandilheiras
i dous bielhos palumbares:
que acríban eilhas nas eiras?
será grano ou ls sous penares?

Fonso Roixo