29/07/07

Falar i screbir an Mirandés : qual ye l porblema?




Nun hai muito tiempo que ampecei a çcubrir l mundo de ls blogues… Un anho i meio, nien sequiera. I chego a la concluson que ye un mundo stranho mas tamien fantástico que se abre delantre de nós: un mundo que solo tenie eimaginado antes se tubisse bibido quaije permanentemente nua biblioteca eimensa i ounibersal cun bideoteca, mediateca, cinemateca, pinacoteca i nun sei que mais… tanto de nuite cumo de die… faga friu ou faga calor… cun todas las puortas i chabes ou quaije, de todos ls corredores, andares, patamares i até subterráneos de la ciéncia i de l saber houmano, prontas a abrir-se cumo por ancanto… !
Mas tamien sabemos mui modestamente que ua bida (la nuossa por eisemplo...) nunca será suficiente para ler, antender i memorizar todo… talbeç nien sequiera aqueilho de que gustamos mais i que mos ajuda antretanto a bibir… nunca !

Mas se tubisse tiempo, muito tiempo, ua que tentaba ler todo era you ! I para dezir la berdade, l que se scribe nestes blogues an mirandés tamien me antressa. Antressa-me muito. Nunca tenie tubido la possiblidade de ler tanto nesta lhéngua ; anton ye cumo se quejisse recuperar todo esse tiempo perdido : tiempo que se perdiu tentando siempre poner de lhado esta lhéngua que naciu al mesmo tiempo que nós i que siempre quedou agarrada a nós…

Mas a las bezes, tamien lemos cousas que fíren : «Aquilho que se scribe – diç ua pessona ne l sou blog an mirandés – queda muitas bezes çquecido, naide l lei. I quantos libros, quantas bibliotecas hai que nunca naide abriu nien abrirá?! Quantos blogues que naide berá?! »…
Só tengo buntade de dezir a essa pessona que s’anganha, que s’anganha muito i que nun ye nada berdade que « naide l lei ». Se ua pessona scribe, inda porriba nestes sítios a que todos tenemos acesso nun abrir i chegar de uolhos i que chamamos « blogues », ye porque ten mesmo assi sprança ou buntade que alguien precisamente leia. Bonda até que seia eilha própia. Qual l porblema ?
Mais cousas haberie que dezir i até splicar para que essa pessona, caso aceite tamien de ler i de antender l que ls outros scríben, cumprenda las rezones prefundas que mos lhieban tamien a screbir an mirandés :
Denheiro, posiçones sociales ou nun sei que mais…? Nada desso, tengo la certeza.

Solo ua cousa : screbir ye tamien falar! Falamos anteriormente cun nós própios quando andamos a poner por scrito estas eideias todas que mos pássan pula cabeça. Ye un diálogo cunstante cun nós mesmos: esta cousa stranha de falar i screbir… até an Mirandés i talbeç subretodo an Mirandés !
Mas qual ye l purblema ?



3 comentários:

AF disse...

Qual ye l porblema? L porblema ye que nun se scriba inda mais, que esso nada le tira a la fala, bien al alrobés.

Ana, parece que até hai trasmission de pensamiento. Ye que esse ye l tema de la mie crónica mensal ne l Público, publicada hoije, anque yá ambiada hai uito dies.
Acabei de publicar essa crónica tamien, cumo siempre fago, nel miu blogue http://lhengua.blogspot.com

adeusdado disse...

Scribes cun muito santimiento Ana. Çpuis "bonda que seia l proprio a ler". Scribir ye darmos algo nuosso ls outros. Ye abrir ua janelica de l´alma, ou nun ye?

Ana disse...

"Ye abrir ua janelica de l´alma...".
Ye. Ye berdade.
Quando tubir mais tiempo, screbirei mais.
Buona cuntinaçon tamien.