04/06/12

Cousas de l Praino II

Gusto de l amarielho de las scobas. Anque essa quelor steia lhigada a fome, a sangre fraco, a malos fígados, para mi, siempre fui ua quelor que m´agrada i, nun ye ralo que me bista d´amarielho, de bárias bariaçones de la quelor. Tamien gusto muito de rosas amarielhas.
Las scobas stan guapíssemas, mesmo ne l ponto , abiertas i biciosas. Antre las temelheiras a almiar l roixo; a la borda de ls panes a fazé-le brigada; a la borda de ls caminos a acenhar a quien passa. De pouco sirbe l prefume que qualquiera mulher guste de poner antes de salir de casa. Nós mulheres fazemos-lo até sien pensar, ye un ato cundicionado que mos pertence i sien el nun salimos de casa, nien que seia para ir pal termo.
Nun adelantra! Aquel oulor amargoso subrepon-se a todo. Nien papoula, nien temelheira, nien prefume francês de la melhor culidade. Tóldia, amburracha i até parece que chegamos a casa cun aquel cheiro antreduzido ne l cuorpo i nas bestimientas.
Alguas aparécen spargidas antre ls temielhos, inda nobicas bien se bei, fronças drubadas cun l peso de las flores, a bater ne l chano. Outras, son amponientes, maduras, siguras, de cabeça lhebantada i braços fuortes a abantar l peso i l balanciar de l aire, parécen palmitos d´andor an precisson de die de fiesta. Ténen personalidade fuorte, bien se bei.
Nunca bi tanta cumo a caminho d´Alcanhiças, indo de Samartino. Quien chega a la raia i mira a caras a Pertual ye ua bista que parece ua manta quelorida, an cachos berdes bibos de castanheiros i de pinhos, an berde cinza de çantenos, an berde algo mais berde de trigos, an castanho burmeilho de tierra arada, an amarielho sien fin de las scobas.
Las flores de stebas, tan brancas, tan finas i tan puras, scúçen-se-mos de ls uolhos sien que mos déiamos de cuonta i, até l burmeilho de las papoulas, tan atiradiço na sue paixon cuntagiante cun sues pétalas cun la lhebeza de papel de seda, todo isso  mos passa zpercebido quando miramos para aqueilha lhuç que mos atrai i mos ancandila.
A las bezes digo que hai monte a mais, percipalmiente ne l Berano quando stá todo ressequido. Agora tamien las touças stan guapas, an tiempo de maçacucas.
Bendo bien, agora las bistas son mais guapas de l que éran quando l termo era solo de tierra sien árboles. A las bezes nien un carbalho acerca para drumir la séstia. Yá tengo acumparado retratos de ls anhos sessenta de l sieclo atrasado i d´agora i beio que agora ye bien mais guapa la bista, pula bariadade de speces. I para alhá de todo, las árboles de fruito que todo mundo bai tenendo nas cortinas ou mesmo an pomares da nua beleza mui grande.
Datrás, lembra-se-me d´ir a Samartino a apanhar ua cesta de cereijas  a ua cereijeira de miu tiu, daqueilhas  pequeinhas i scuras i de chegar cun la cesta a meio, de tanto se m´antulháren i nun le registir. I lembra-se-me, … quien nun se le lembrará de façanhas de chubir a ua cereijeira i abaixar a priessas,  porque benie l amo!?
La calor  era  furtíssema sien árboles berdes. Solo ls freixos i ls uolmos ne ls cerrados. Apuis puls caminos, antre caleijas parece que pegaba fogo… Quando benie de ser bueira alhá pulas onze,  cortaba un cacho de trampo de carbalheira para me fazer selombra.
Ls caminos éran fuogo, ls restroilhos chiçpaban, las touças an berde seco queimaban i até strelhicas a relhuzir se bien delantre de ls uolhos, sentido toldiado, pul sol de tan fuorte ser.
Agora que yá tornei a ber ls mares de panes, sinto muita falta de las fuontes adonde me bie apuis que le tiraba las graninas berdes  para apuis buer cun ls  beiços andrento l´auga.
Secórun-se las funticas, talbeç por falta de beisos…

Sem comentários: