31/03/10

Zé Chico

Zé.
Zé Chico.
Dous nomes i un trator, na Granja,
Arar todo l Praino sien bacas, trinta cabalhos!
Era l suonho de siempre.
Dues manos i un guiador, todo tou,
Tamanha fuorça d’acarrear pán i lheinha,
Cortiça, yerba, freixos, galhas i ramalhos.
Agora guias l tiempo, l mundo, eilusones,
Bidas i canhones.
I soldados!
De madrugada, la yerba alta asselombra.
Lhebanta l sol báfio de tierra, siléncio i nubrineiro.
Sbolácia d’atalaia l cheiro xordo a guerra
Acerca, loinge, quien sabe adonde?
Puode ser manhana, deiqui a pouco
Ou benirá agora yá?
A cada metro me purparo para todo
Mirando las rodeiras de l camino feito strada
Nun baia algua ruodra más dzanquieta
Belhiçcar la mina çfraçada.
Toma-se tino nua rebuolta tan a modo para ua amboscada!
Ronca l motor más debagar.
Reza quien sabe, pedimos suorte.
Spreito al redor i la talanqueira que hai no camino
Ye seinha de peligro: ben ende barreno i muito tiro.
Trunan bazucas i morteiros,
Hai minas a saltar,
Sgraniça fierro, chiçpan centeilhas
An cuorpos tesos todos sangrados
Por sudores frius na zona de muorte.

Zé Chico, de sou nome cumpleto José Francisco Rodrigues, era de la Granja de San Pedro i falheciu an cumbate, an Moçambique, no die 13 de Janeiro de 1970.




1 comentário:

Adelaide Monteiro disse...

Ls trinta cabalhos que quedórun a morrer de sede, ls uolhos de la giente que anchuquecírun cun lhágrimas, ls suonhos cargados an caixon que nun tando de Moçambique scapórun, ua alma a banhá-se nua qualquiera praia zerta daquel Paíç guapíssemo...

Guapíssemo, anque a falar dun drama.

Beisicos