26/03/10

Primabera

Assomeste-te...
por uas racicas de sol de Márcio,
andebles, ambergonhadas,
mas scapeste-te...
Deixeste antrar ua sprança de calor
por ua frincha de la jinela
para calcer la massa de ls folares
para quedássen fulheiros.
Nubres de friu i jiladas
trazírun outra beç l´Eimbierno,
las fronças an prenheç tardiega
queimórun-se,
las merujas anculhírun-se,
l azeite stá preso ne fondo de l´ azeiteira.
Funga-me l aire
adonde l mielro anda ancalhado;
la ciguonha arranjou un ouliado
para tapar l matraquiar.
Un die hás-de tornar
i hás-de trazer l cuco
cun sou canto i sou calor
que me adóndie la carambina
desta Páscoa de folares drumidos,
de flores ambergonhadas,
de nuites sien streilhas,
sien lhuna.
Ua pérola colga-se-me ne l nariç
quando me abinturo pul termo,
a percura de patalhobos;
de manos a abanar,
paro, buolbo.
Ua selombra striba-se a la alma
nestes dies anubrinados
que sacudo
mas que anteiman an quedar.
Anda, tenes que ir a la nobena,

a las cruzes de la Quaresma,
porparar la Semana Santa,
ye tiempo de peniténcia...
Que mais peniténcia haberá...




2 comentários:

Amadeu disse...

«Ua pérola colga-se-me ne l nariç», «Ua selombra striba-se a l'alma»,

Para alhá de l tiempo, talbeç noutro tiempo, parece que ben ende un lhargo eimbierno... Si, ye tiempo de peniténcia! Probe de quien ten de la fazer sien haber pecado.
Bien hais Delaide, por mos lhembrares que hai Primabera que ha de traier nuobos berdes agarrados a nuobas çfróncias.

bs.
A.

franciscobelharino disse...

Buonas tardes Delaide,
Guapo poema subre la primabera que teima an nun chigar. Decierto que nun bás a tener suorte culs pata lhobos, a nun ser que stéian nuas touças abrigadosas.
Un abraço,

Francisco