09/12/08

...mais que mil palabras!




Eiqui atrasado, dezie-bos you que San Pedro yera ua terra de quemédias. Mas cumo you nun sou muito de fintar, que solo falo de oubir dezir, dai licença, para bermos cumo ye la cousa an la purmeira pessona.



Un retrato diç mais que mil palabras!
Mirai, you…artista de tiatro!
Nun bos passa pula cabeça al sucesso que demos , essas dues garotas que ende bedes!…
Anriba de un tabuado, al nome al diç, era feito de tábuas de uolmo que serrában ls minhotos que porqui andában ua sierra mi grande… you inda tengo ua dessas. Essa parte éran als rapazes que la fazien; tamien ponien las angrideiras al redor, para nós, las rapazas, fazer al restro d’als anfeites, todo debaixo de l’alçada de las nuossas porsoras i ansaiadeiras, fúrun las pessonas melhores que habie ne l mundo, eilhas ye que ponien todo: lhançoles para fazer las paredes d’al tabuado; colchas éran pa las puortas; al telhado era feito cun aqueilhas delantreiras que habie antigamente, i rendas, i todo serbie; de las serpantinas de l Antruido fazien-se las letras; las floricas éran de “papel de crepe”, eilhas ye que ponien todo: agulhas, lhinha, al que fazie falta. Las fatiotas era todo d’eilhas, saias pals beilados i assi, nunca se bien cansadas nien mal çpuostas, oulhai se fusse hoije!, íbamos a uma casa de xineses i cumprábamos todo!
Mas you nada digo, oulhai para estes dous retratos: al d’al beilado sou you i Túlia, que stá ne l Brasil, tenemos que poner isto na antarneta, eilha quando bir isto bai a quedar maluca.
Ne l outro retrato, repersantábamos ua pieça mi angraçada: al garoto que stá malico chamábamos-le “al Pintico”, porque se assinaba Pinto; you era la “bábá”, sou essa de prieto, c’al mandil branco; al doutor Barros era Manel Catrino, fui al que adebinhou al mal de l garoto, chamábamos-le “Catrino” porque sou pai era tiu Zé Catarino, assinaba-se Pino, yá se morriu; la doutora Lucrécia era Eizaura Çapateira - chamaba-se assi porque sou pai era çapateiro -, essa doutora era burra cumo ua puorta, dezie que al nino tenie ua palmonie; al doutor Pimparel, que nun stá ende, dezie que era sarampelo, toca you a anrebulhar al garoto nua manta burmeilha, las criadas a trazer la auga calantica pa l nino nun se arrefecir por causa de l febre – essas criadas tamien fúrun pa l Brasil. La que lhebaba al correio als senhorius era Teresa Luísa, assinaba-se Sebastião, mas sue mai chamaba-se tie Luísa; al criado Torcato era Chico Fidalgo, ye agora l Persidente de la Junta.
Agora quien stá a ler isto - se ye que hai quien leia – stá assi a pansar: mas anton que mal tenerie al zapazico?!
Sabeis al que era?! Un betonico que s’al tenie anterrado nas costicas, quien çcubriu isso fui al doutor Barros. Cumo bedes naquel tiempo als doutores éran mais burros que agora…
Inda bos bou a cuntar mais: al ancerramiento desse tiatro fui tan lindo!... al redor d’al tabuado, a marchar, pareciemos als suldados, als rapazes lhebában un bibac na cabeça, aquilho de ls suldados, i las garotas ua rosa burmeilha dun lhado d’al pelo, c’als beicicos pintados…era todo la nuossa porsora, tenie muito trabalhico!
La cantiga yá nun se me lhembra, sei que era basiada na guerra de 14, als rapazes assubiában i nós cantábamos(…)

Albertina São Pedro

1 comentário:

AF disse...

Buonas tardes Albertina,

Mas que guapo ye l tou testo, cun tantas cousas antressantes. Mas mira, tenes que tornar acá a dezir-mos quien sós, para poderes fazer parte de la quadrilha. Bá, fala cun tou padrino Tortulhas i el trata de todo.

Un abraço i bienbenida,
Amadeu

PS - Bien beio que la malta de San pedro stá a quedar fuorte nestas cousas. Nada que se stranhe, que deilhi siempre bieno giente baliente cun que hai que cuntar.