15/01/08

Que d’hoije nun anho...



[Crónica salida ne l jornal Público, ls dies 13 de Janeiro, na eidiçon de l Porto, i 14 de Janeiro, na eidiçon de Lisboua.]



Siempre achara stranho que, al bolcar de l anho, se pedira tanta cousa i s’amentasse an tanto deseio, cumo se las fuorças que gobérnan l mundo nun mos deixáran un cachico para podermos fazer l que quejíssemos, ua squina adonde la bida podira ser gobernada por nós. Jesé miraba la sue bida al para trás, i aqueilha stranheza oupie-se inda mais, yá que nun se le lhembraba de algue beç haber recebido algo que nun pagasse an calhos, an angúrrias, an delores de l cuorpo i de l’alma, fusse eilha l que fusse.

Afeito a que la ruodra de l tiempo nunca parasse, Jesé habie daprendido que nunca colherie l que nun sumbrasse, que nunca comerie l que nun colhisse i que nunca poderie asperar de buer l que nun fazisse por el: todo era assi cumo camboio an que ambarcamos a cada anho.

Tirando ls poucos anhos an que ls pais l habien ajudado a crecer, Jesé nunca mais tubira ajuda de naide, inda que fúran muitos ls amigos. Ye que ls amigos solo eisísten se nós tamien eisistirmos, solo son nuossos amigos se tamien furmos amigos deilhes, solo mos puoden ajudar se ua mano tamien podíren arrecebir de nós. Bendo bien, pensaba Jesé, todo depende de mi. L mundo ten melhones i remelhones de pessonas, mas solo algues me conhécen ou quieren saber de mi, solo algues puoden saber de ls mius porblemas, de las mies deficuldades, de ls mius suonhos, de la mie gana i, assi i todo, se you deixar que ls conhéçan. Neste miu pequeinho mundo, l mais de las cousas depende de mi, naide puode fazer l que solo you tengo que fazer i, por esso, cada pequeinho géstio que faga ou tenga de fazer ye siempre eissencial para esse miu pequeinho mundo, ten la grandura dun mundo. Este cruza-se cun outros pequeinhos mundos i l que mais deseio, cuntinaba Jesé, ye que bíban i cuntínen al lhado de l miu, para que ls puoda mirar ou, quien sabe, a eilhes me puoda ancostar nua hora mala.

Jesé nunca comiu ubas passas al dar las doze badalhadas, pus sabie que las ubas son para fazer bino ou para comer, até quando l anho bolcaba, pus inda tenie uns buns colgadeiros deilhas. Sentie-las agora ne l campanairo, las badalhadas, algo andebles de l Aire de Riba, tan friu que até ancarambinaba l pensar. Culas tanazes, cuntinou a remexer la borralheira, yá meio a bolber pa la cinza, anquanto estes pensares le íban calcendo l miolho. Dou la redadeira badalhada i nun sentiu nada, mas sabie que l tiempo cuntinaba a passar por el para poder fazer l que podisse, anquanto stubisse bibo.

- You lhougo bi que stabas al lhume, dixo-le la mai que salira de la cama an einaugas, tapada cun un xal negro. Esta borralheira stá mesmo al modo para assar un chouriço. Trai acá uas fuolhas de jornal bielho...

- Habie de star a drumir, respundiu-le Jesé.

- Deixa, que para esso nun me bai a faltar tiempo, que solo tengo esta bida.

Staba buono l chouricico, que comírun calhados. Bie-se que stában bien alhi, maçcando rodaixas i eideias. Bonda star bibo, que l restro ha de se amanhar, remenou Jesé, agarrado pulas palabras de la mai. Mirou-la ne ls sous quaije nobenta anhos i, cumo se todo dependisse de las palabras, lhembrou-se-le l dito, que nunca antendira tan bien cumo naquel sfergante:

- Que d’hoije nun anho...

Amadeu Ferreira


4 comentários:

Porca da Vila disse...

Quase se podia cheirar, o 'chouricico'... Parabéns por este belo texto!

Um Xi Grande

Ana disse...

Que d’hoije nun anho...
tenga toda la felcidade que bien merece, Amadeu, i que téngamos nós tamien la felcidade de ler mais testos bien guapos cumo este.

AF disse...

Tenes tezon, Cochina de la Bila, un chouricico a reçumar pa las brasas cheira a lhéguas, i anhos apuis.
Oubrigado pulas tues palabras. I... que d'hoije nun anho.

AF disse...

Que tengas an drobo l que me deseias, Ana.
Ls testos bamos-los screbindo al modo que daprendemos i tamien cunsante quien mos lei.
Que d'hoije nun anho.