La spriéncia agarrada
al lhargo de ls anhos - puis yá nun sou nuobo – diç-me que l’anteligéncia i
hounestidade son caratelísticas que stan çtribuidas armanamiente.
Cuido que l pobo
pertués nisto nun somos melhores nien piores que l restro de ls outros pobos.
Mas l que acuntece ye que, la malbadeç cochineira, la zounestidade para culs que
stan a pie, l eiguismo de nun aceitar l melhor de ls outros, la ganáncia
de querer l que ye de sous amigos i bezinos, tamien stá an todo l lado.
L pior ye quando a pie de nós toda esta buosta stá scarranchada,
gobernando ls nuossos çtinos. Quando ls farizeus tóman cuonta de todo, i se nun
fur cumo eilhes quieren nun se fai. Nun acéitan l trabalho feito puls outros,
nien céitan que outros gobérnen.
Inda po riba, isto nun se passa solo cun quien stá ne l poder
central, tamien acuntece nas pequeinhas anstituiçones, aqueilhas que l pobo
conhece melhor. Porque de ls mandones, que son tius sien cara nien palabra todo
l mundo sabe, mas squécen-se que na hora de botar, ou nun l fázen ou nun
demúdan. Soutordie squéssen-se que
nun botórun que ye l mesmo que dezir nun s’ampórtan quien i cumo gobérnan, se
tornórun a botar ne ls falsos, corruptos i sien palabra nun son bítimas, porque quien da cunsentimiento ye armano a eilhes.
Yá dezie l outro, balhamos ua albarda, mas só deixa poner ua
albada quien quier, hai que spertar, que mesmo ls bielhos por bien poucos que
séian ls dies que sóbran, que séan bibidos cun denidade. Morrirmos-mos, cun la
cuncéncia de que nun fui culpa nuossa que l die de manhana nun ye melhor.
Sem comentários:
Enviar um comentário