14/02/12

El até era apersonado

Era si senhor un rapaç apersonado, un rapagon, taludo i fuorte, de fuorça cumo nunca s’habie bisto, jogaba a la barra i a la reilha cumo muitos quemien cereijas, mas la berdade se diga tamien muito zmazelado i de tino tamien nun fui afertunado.

Nun era un simprico, nien punta de proua conhecie, nun scheirizaba nien por nada, falaba bien i respundie melhor, era perciso star un bun cacho a la fala para antender cumo naquielha criatura nun habie punta de maldade nien cobras, assi l mundo habisse sido feito a la sue eimaige i todo serie un paraíso.

Cula faldra de fuora, quantas nun éran las bezes que abotonaba l boton de riba cula botoneira de baixo, la gorra tapaba las oureilhas mas nó las melenas que tiu Pelhegas nun botaba tejeiras hai ua bun par d'anhos, caíen-le pa riba de la gola de la çamarra de raposa, fazendo todo un munton de lhana çurrada.

Mas tamien era assi culas rapazas. A pie deilhas las palabras nun l salien, antrasgában-se ne ls gorgomilhos, çaçamelaba que nien un perdido i apuis alhá benien las cabras i cabritas a la fala, quando comien i parien, quando l queilhas querien oubiu nun era nada disso.

Quando le dezien, mas tu amanha-te al menos un cachico, bota las faldras andrentro las calças, assi nun te namóran, las moças nun te quieren! – apuis nó, respundie el, eilhas nun se fáien rogadas, a pie deilhas outro galho canta, you que l diga.

Mas Santo Dius, la falta de jeito era tanta que nun habie pastora nien buieira que s’agaba-se de receber al menos un florica de cherincho, para mais un ramico anfeitado cun rosas burmeilhas, papoulas, campaninas, margaridas, spadanhas, trebos, que sustituissen la falta de palabras i modos.

Que se bai a fazer, nien siempre para namorar l figuron bonda, un pouco de jeito nunca fizo mal a naide.










(Estes retratos fúrun sacados na purmabera de 2011, na Malhada de l Naso-Zenízio)

Sem comentários: