15/06/07

Seclo XX, anhos 30, la Trindade

*



La Santissima Trindade esse anho caiu ne l purmeiro Demingo de l més de San Juan. Antonho Trucal purparou la mula negra i fui-se até al cabeço. Ancuntrou pul camino a tiu Jesé Baraço que iba a la Trindade para ber se arranjaba un criado, mas tenie que l’agradar i ser barato, senó asperaba pul Santo Amaro.
Al redror de la capielha era un mar de giente i béstias presas als sobreiros éran mais que ne ls Grazes. Anda que l suolo quedaba bien stercado pa to l anho!
Criados cun sue guelhada a la spera de quien ls apreitasse nun faltában! Esse anho era por demais. Tiu Jesé Baraço acumpanhado d’Antonho atentiou l pulso a meia dúzias deilhes mas uns éran mui caros i outros nun le agrabában.
— Ah tiu Jesé, bamos a falar cun aquel rapazico alhi, a ber quanto pide?
— Anton tu cumo te chamas? Pergunta tiu Baraço.
— Manel.
— I quantos anhos tenes?
— Zassiete.
— I donde sós?
— De Bila Seco.
— Anton quanto quieres?
— Nun sei, you ye l purmeiro anho que bou a serbir. Bós me direis!
— Buono, you chamo-me Jesé i sou açougueiro an Sendin. Dou-te seis notas por anho, un par de çapatos, dous pares de ciroulas, dous pares de calças, dous pares de camisas i ua roupa de cotin ó cerrubéco, tu ye que scuolhes. Mesa ye al par de mi i la mie tie. Bás a la pipa de la dega quando quejires i la cama ye ne l triato de la palha de l palheiro de las bacas. Se t’anteressa ampeças pa l San Pedro.
— L oudernado ye mui baixo. Se me disse siete notas i trés pares de miotes yá quedabamos antendidos. Retroca l rapaç mei a miedo!
— Mira you nun te dou nien mais un çton i miotes dou-te-los armanos a la piel de l culo. Nun te squeças que you sou açougueiro i fame an mie casa nun se passa. Pergunta-le aqui a este rapaç que yá me conhece bien!
— Mira se aporbeitas, amo cumo este nun ancontras outro. Apuis se rigulares bien pa l anho puode ser que te deia mais. Atiçonaba Antonho pa cumbencer l rapaç.
— Negócio cerrado. Pa l San Pedro cuntai cumigo. Atalhou l rapaç apertando-le la mano gorda a tiu Baraço.
A la fin de missa las maltas yá stában eiquipadas de calagouças i galhos i ampeçórun-se a juntar a la spera que la música de Miranda ls benisse a buscar al camino que dába pa la sue aldé. L puolo era pior que nubrina cerrada i las pessonas na ronda al redror la capielha parecien animadas dun fernesin de guerra.
— Biba la malta, biba! Biba la malta, biba!
Apuis de las rondas l cheiro a puosta assada que benie de las tiendas de las tabernas anfilaba-se las narizes al para drento i ponie l stómado a apelidar por comer.
— Anda Antonho, quien paga sou you. Bamos alhi a tie Juzefina a comer ua puosta que fui you que le bendi la bitela. Aqueilho há-de ser un mimo i se fur para mi siempre me corta un cachico de l melhor sítio, diç tiu Jesé Baraço.
Cousa tan buona yá dies hai que Antonho nun tenie comido. Ne l cielo la comida de Nuosso Senhor debie ser to dies assi i anda que nun se habie d’anfariar por comer siempre la mesma cousa. Aquel cacho gordo de chicha assada a deixar scorrir l çumo an riba de l pan cunforme se iba cortando cula nabalha, parecie ua cousa santa. Tan santo cumo aqueilha puosta solo l bino clarete de tie Juzefina. Antonho quando agarraba la jarra spetaba-le cada stucada! La guola parecie l’augadeira de la huorta de las Arenas quando çtapaba l poço por pie. Nun dába aguanto i, anquanto bebie, un filico a mode sangre salie-le pul lhado de ls beiços, scurrie pul cachaço abaixo i solo paraba al manchar la camisa ne l dreito de l peito ancho, fuorte i queimado d’Antonho Trucal. Que suorte an tener ancontrado tiu Jesé Baraço!
Derrepente ampéçan-se a oubir gritos i amanaças. Dous homes de meia eidade de Fuonte Aldé, chenos de rezones un pa l outro anchírun-se de calagouçadas. Nesto, yá chenos de bino, ampeçórun a acudir amigos dun i d’outro i formou-se alhi ua picardie mais fuorte que you sei alhá. Nien ls guardas rurales fúrun capazes de ls zapertar. Calagouças, facas, piedras, caiatas i guelhadas, cada un daba cul que calhaba. Que reixa, que senreira se habien de tener uns als outros! A la fin alhá se atamórun, mas sangre arramado pul suolo era tanto cumo l bino que tenien bubido. Anquanto las mulhieres gritában, un home fuorte tapaba cun lhenço l sangre que gurgulhaba de l buraco dua facada por baixo de l bientre i parece que nun staba nada assustado.
— Tu nun t’atrapalhes mulhier, you sangre inda tengo muito, se perdir un cantaro inda me quédan andrento dous. Mas la Trindade era assi mesmo ou anton nun era. Antonho Trucal i tiu Jesé apuis daquel cinema i de la panza chena, cumprórun un bolso d’arrebuçados pa ls garotos i agarrórun sues mulas i fúrun-se pa la Trindade de las Eiras de Sendin.

Sem comentários: