14/06/07

L tiempo nun me rendiu

*

Quelóquio - l tonto ou gracioso


Fui para mi cumo sacar auga dun poço. Daqueilhes poços que alhá pa la fin de berano l’auga queda bien alhá baixo a runçar a seco. Que un garabato yá nun bonda nien la bara de la ciguonha, mas solo ua cuorda bien lharga. Mas baliu la pena, porque assi cumo s’atama la sede d’auga tamien you atamei las mies recordaçones.
Ne l redadeiro Natal, la mie rapaza (agora cun trinta i un anho) cuidou por bien nun m’ouferecer de regalo, lhibros, canetas, miotes, lhenços, gorbatas, que son las cousas mais a jeito. Mas si antradas (belhetes) pa l quelóquio que staba an eisebiçon ne l “Teatro Villaret-Dous Amores” cun Antonho Feio (Beto), Jesé Pedro (Juan) i quadrilha. Adberti-me tanto que la mie rapaza dezie que anquanto ls queloquiantes fazien la repersentaçon i apuis a la salida l’alegrie i sastifaçon me habie adominado.
L anredo diç-mos que un tiu (xofer) ten dues ties, i assi anda campante de la bida, anté un die! Antende-se aqueilha bibéncia i ls queloquiantes todos sáben de l que fázen, cun amor a l’arte i aqueilha giente que eili stamos. Aqueilhas dues horas squecemos-mos de todo i anquanto dura até parece que stan (ls queloquiantes) ne l nuosso çofá.
I assi fúrun bien fondo nas mies lhembráncias, de ls tiempos an que you bie l quelóquio na mie tierra puls anhos sessenta (1960) an Zenízio. I fúrun muitos i buonos, todos ls anhos, alguns deilhes fazírun stória i marcórun-me para siempre. S’assi nun fusse, ou fússen malos yá ls habie squecido. An special l “Filho Pródio” muitas bezes feito, puosto an repersentaçon. L redadeiro anho nun cabanhal de tiu Agrepino, fui ua romarie i l spácio amostrou-se pequeinho para aquel juntouro. Nuobos, bielhos, ties culs sous ninos, naide quedou an casa, nun quejírun quedar de fuora. L pobo amaba l quelóquio. Todos sabiemos que falaba de la bida dun tiu rico i sous filhos, mas para alhá de todo esso, ls que eili stában a repersentar éran ls nuossos armanos, parientes i amigos mais bielhos. Aquel die medrában i assi quedában ls nuossos heiróis. Quando acababa era a eilhes que le pedimos, la manta, la capa, la jaqueta, la caiata, la calabaça, ls traijes para nós tamien ls ponermos. I anté quedar un cachico ne l cadeiron de l tiu rico. L pobo amentaba neilhes puls anhos afuora, cun proua i admiraçon.
Pul quelóquio yá quantá que nun me sentie assi tan feliç.

Sem comentários: