12/06/07

Cumo l trigo de l jólio



L martelheiro


Cuido que ten que ser cumo apartar l trigo de l jólio, ls buonos de ls malos. Ls buonos duonhos de ls malos duonhos. I nunca squecer que quien bieno a este mundo cun anteligéncia fúrun las pessonas.
L anho passado i astanho muitas fúran las nuobas malas que salírun ne ls jornales i telbison subre perros que mordírun i stropiórun pessonas crecidas i ninos. I para mauga mie (cuido de todos) si fui berdade. Ten que se falar desses causos, i muito, anté para bien de la quemunidade para se porteger i ganhar ua cuncéncia de l porblema. Muitas cousas, quando neilhas nun se fala, nun demúdan.
Ls perros siempre tubírun un lhugar al pie de las pessonas, i tamien siempre fúrun l que las pessonas quejírun. Mansos ou farozes. Nun hai perros malos, hai-los que son la malbadeç de sous duonhos, que son la punta afilada de sous deseios. Hai-los que ándan dolientes, sfameados, sien eira nien beira, bagamundando pulas lixeiras i rues. Fúrun abandonados.
You naci i medrei nua família de pastores, que siempre tubo ganado, i perros para porteçon deilhes i inda ouferecien ua buona cumpanhie nas horas de solidon. Solo cobrában l que quemien i uas festicas de bun trato. Apuis, pula mie bida afuora, quedei cun muitas i buonas stórias de perros.
Nun querie acabar sien dezir dues cousas:
- Ua deilhas ye, bós perros nun teneis culpa, mas a stropiar giente nun dais l melhor eisemplo;
- I la outra, a cuntinar assi las pessonas ban-se a squecer daqueilha perra i sou cachorro que salbórun ua nina de morrer de friu quando se perdiu, nua muntanha, nun paíç alhá pa ls Alpes, i que ls outros perros d’acá quedórun chenos de proua pul feito. La nina perdiu-se i fizo-se de nuite, passou-la anroscada neilha, recebindo la calentura de sou cuorpo, eibitando la friura de la niebe i de l çanceinho. Porque salbar ua nina ye un ato anteligente.
Cuido que m’antendeis.


Sem comentários: