03/10/15

Adius (republicaçon)


Republico esta traduçon, cula debida bénia a Adelaide Monteiro que me corrigiu ls erros.

Eugénio de Andrade, pu l grande actor i diseur Mário Viegas

Yá gastemos las palabras pula rue, miu amor,
i l que mos quedou nun chega
para afastar l friu de quatro paredes.
Gastemos todo menos l siléncio.
Gastemos ls uolhos cul sal de las lágrimas,
gastemos las mano a la fuorça de las apertarmos,
gastemos l reloijo i las piedras de las squinas
an speras einúteles.

Meto las manos ne ls bolsos
i nun ancuontro nada.
Antigamiente teníamos tanto para dar un al outro!
Yera cumo se todas las cousas fússen mies:
quanto mais te daba mais tenie para te dar.

A las bezes tu dezies: ls tous uolhos son peixes berdes!
i you acarditaba.
Acarditaba,
porque al tou lhado
todas las cousas yéran possibles.
Mas esso yera ne l tiempo de ls segredos,
ne l tiempo an que l tou cuorpo yera un aquairo,
ne l tiempo an que ls mius uolhos
yéran peixes berdes.
Hoije són solo ls mius uolhos.
Ye pouco, mas ye berdade,
uns uolhos cumo todos ls outros.

Yá gastemos las palabras.
Quando agora digo: miu amor...,
yá se nun passa absolutamiente nada.
I inda assi, antes de las palabras gastas,
tengo la certeza
de que todas las cousas stremecien
solo de murmurar l tou nome
ne l siléncio de l miu coraçon.
Nun tenemos yá nada para dar.
Drento de ti
nun hai nada que me pida auga.
L passado ye einútele cumo un trapo.
I yá te dixe: las palabras stán gastas.

Adius.

Eugénio de Andrade

[An pertués:

Já gastámos as palavras pela rua, meu amor,
e o que nos ficou não chega
para afastar o frio de quatro paredes.
Gastámos tudo menos o silêncio.
Gastámos os olhos com o sal das lágrimas,
gastámos as mão à força de as apertarmos,
gastámos o relógio e as pedras das esquinas
em esperas inúteis.

Meto as mãos nas algibeiras
e não encontro nada.
Antigamente tínhamos tanto para dar um ao outro!
Era como se todas as coisas fossem minhas:
quanto mais te dava mais tinha para te dar.

Às vezes tu dizias: os teus olhos são peixes verdes!
e eu acreditava.
Acreditava,
porque ao teu lado
todas as coisas eram possíveis.
Mas isso era no tempo dos segredos,
no tempo em que o teu corpo era um aquário,
no tempo em que os meus olhos
eram peixes verdes.
Hoje são apenas os meus olhos.
É pouco, mas é verdade,
uns olhos como todos os outros.

Já gastámos as palavras.
Quando agora digo: meu amor...,
já se não passa absolutamente nada.
E no entanto, antes das palavras gastas,
tenho a certeza
de que todas as coisas estremeciam
só de murmurar o teu nome
no silêncio do meu coração.
Não temos já nada para dar.
Dentro de ti
não há nada que me peça água.
O passado é inútil como um trapo.
E já te disse: as palavras estão gastas.

Adeus.]

1 comentário:

Adelaide Monteiro disse...

Ei Fir!

Nun percisabas de dezir, porque a fin de cuontas só te corregi Gastámos para gastemos. Todo l resto ye de tue sabedoria ( sós un aluno studioso)

Bien haias por seres tan curgidoso por saber la nuossa lhéngua mirandesa.

Un chi,


Delaide