17/10/10

Sinto-te





Sinto-te an cada fuolha que piso ó barro, an cada resfolgar cumpassado de manhanas mornas, tan mornas que la maiorie de l paixaros inda porqui cántan, sien se dáren de cuonta que las árboles debrebe perderan las fuolhas todas i cun eilhas la chabola.

Sinto-te nesta yerba a medrar, punticas adreitos a la lhuç, cumo paixaros de cabecica lhebantada i bico abierto quando persinten la mai a chegar cun l bicho.
Berde, tan berde esta yerba de tiempo de bendimas, de sementeira, de relhampos nas aranheiras rente al chano, cargadas de ourbalhos.

Sinto-te neste sol cun ua lhuç bruxa, antre l chama i l bai-te, antre la gana de quedar a botar calor i la priessa de se ir a calcer las praias de outras paraiges.
Sinto-te neste tiempo morno, dadondo quiero retener ne l cuorpo la calor cun que çfaga les carambelos de l´Eimbierno; acoco-me a ti, cumo nina an xal de sue mai, naquel nial tan sou, mai i filha an porfeita quemunhon.

Sinto-te neste correr sereno de sangre nas benas i artérias an que ls toques de tue piel bótan oulores de bino abafado i castanhas que me amburráchan i me fázen segui-los.

Sinto-te na sede de que nun te baias, nas súplicas quaijeque sumissones, a las bezes quaijeque ditadura cun ordes, cun pragas de zaspero para que me acoques siempre, até que la Primabera buolba.

Sinto-te, … ne l miu cuorpo a dar seinhas d´auga, cholos calçados que tanto me pésan…

Sem comentários: