17/10/08

Aí que mos caiu l cielo anriba



Será que la crise ten esta cara?
Se ye esta you conheço-la bien i nun me mete miedo!


La cuonta de l burro i de l almocrebe nun me sal de la cabeça. Yá l’oubi tiempo de sobra para se haber barrido i nien remissaques tener deilha, mas bó, eilhes nun se cálhan. Ye la crise que me fai lhembrar la cuonta, pus ye tan armana.
Ye crise eiquenómica par’acá, crise eiquenómina par’alhá, crise eiquenómica ne ls jornales pagos i ouferecidos, nas rebistas de la xaldroqueirice i de respeito, na telbison i rádio, specializadas i amanhadas. An casa i fuora deilha, ne l café i ne l trabalho, cun coincidos i çcoincidos, parientes i amigos. I quando nun m’améntan neilha, buolta i meia la mie cabeça chama-la pa l de riba. Tal nun ye yá l anfadonho a que un stá agarrado.
Cumo ua çanchina esta maldita crise, que bieno nun sei de adonde nien sei porquei nien para onde bai, ye assunto de falatório de to l mundo cumo cousa hai muito nun se bie. I quier you querga quier nun querga entra-me ne ls oubidos, por bien que you sacuda las oureilhas.
S’outros cobradeiros de cabeça nun tubisse, este bundarie para m’acupar l tiempo todo, bundaba you fintar-me ne l que ls antendidos dízen, que puode ser ou nun ser berdade, porque anda por ende muita buona giente que diç l que sabe i l que nun sabe.
Dende la stória de l tiu almocrebe que fazie pula bida mercando i bendendo ouro, prata i outros pelindrengues, de tierra an tierra i sou burro de carga. Un die quando fazie sue jornada de Zenízio pa la Pruoba, eili ne l Cascalhal, un sítio adonde hai muita touça, piornos i scobas, salírun-le al camino uns turcos para le roubar toda la carga que l probe de l burro carregaba. Mientres ls biu, l almocrebe botou las manos a la cabeça i dixo: - Stamos zgraciados.
L burro quando tal oubiu percurou-le:
- L que bai acuntecer?
- Bou a perder todo l que tengo.
- I cumigo l que se bai apassar?, percurou l burro.
- A ti ban-te a lhebar i bás a carregar la carga por esses cabeços, caminos i caleijas afuora.
Anton l burro antendiu. Nas manos de l amocrebe lhebaba la carga por caminos i caleijas. Nas manos de ls turcos eirie lhebar la carga por caminos i caleijas.
Cumo esta crise eiquenómica an muito i para mi s’asparece a la cuonta de l burro de l almocrebe.
Cumo diran muitos mirandeses, quien puode fintar-se se quien alhomba son siempre ls mesmos!?


2 comentários:

Fir disse...

Boa noite, Faustino.
De tudo o que já foi dito sobre a crise, este conto é o mais certeiro. De facto, quem alomba são sempre os mesmos.
A partir de agora, se alguém me perguntar o que penso sobre a crise, já sei que história devo contar.
Um abraço.

faustino.antao disse...

Buonas nuites Firmino

Yá tenie ganas de te ber porqui, tenes andado arredado de ls comentairos.
Sabes que nas mies bacanças de berano quando andei pul praino mirandés, pecurában-me dadonde eras, qual era la tue tierra.
Cuidában que eras mirandés.
Apuis quedában admirados screbires tanto neste blog.

Bien haias pul comentairo
Un abraço