(Retrato sacado nun de ls cursos de mirandés menistrado pul porsor Amadeu)
L miu mundo, l pequeinho mundo ne l que toca a saber lher i screbir,
quaije se puode dezir que stá debedido an dous.
Purmeiro quando daprendi a lher i screbir pertués na scuola purmaira de
Zenízio, segundo quando daprendi a lher i screbir mirandés, ne ls cursos
menistrados pul porsor Amadeu Ferreira.
Dous ampeços, bien çtintos i bien defrentes, porque acuntecírun an eras
apartadas ua de la outra, an sítios i cun defrentes motibaçones. Assi i todo
puodo dezir-se que dambos a dous ténen cousas bien quemuns, porque ne ls dous
causos tubírun la mano de porsores.
Quier un quier outro
marcórun, se marcórun la mie bida para siempre.
Nacido nua família que pai i
mai nun sabien lher nien screbir, mas que bien debrebe antendírun que ls sous
filhos nun puodien quedar sien esta ferramienta pa la bida. Saber lher i
screbir era amportante, i alhá mos mandórun a fazer la scuola purmaira.
Bien háian, mas nunca serei capaç de pagar tamanha díbeda para cun
eilhes i culs porsores i porsoras que fazírun l milagre.
Fiç la purmaira, i assi la seinha de partida staba dada, andar alantre
fui cumigo, quedei por mie cuonta, i alhá fiç l lhiceu, que bien jeito me dou.
Cul mirandés quaije fui de l mesmo modo, quaije se puode acumparar, dei
ls purmeiros passicos na scuola (cursos daprendizaige) i pula mano de l mestre,
scritor, ambestigador, porsor Amadeu.
Fúrun an tiempo i cun motibaçon defrente, porque antendi que nun podie
quedar sien saber screbir nien lher la mie lhéngua d’ourige, aqueilha que mius
pais falában i m’ansinórun, mesmo sien saber lher-la nien screbir-la, aquando
rapazico,. I tenendo la suorte de haber coincido pouco tiempo dantes un tiu cun
tanto saber, cun tanta gana de trasmitir, dibulgar, ansinar, sparbar este patrimonho
lhenguístico, era eirrado nun me çponiblizar, daprender la scrita i la lheitura.
Fiç-lo i buona fui la hora,
cumo mirandés ua oubrigaçon, cumo cultura un deber, i bieno cumo auga para
atamar la mie sede.
Debo a el, al mestre i porsor Amadeu, ir caminhando neste campo lhargo
i custoso que ye screbir mirandés. Fazer-lo
dun modo que l mundo m’antenda. Debo a el tener publicado crónicas, cuontas,
lhiendas. lhibros. Sien las sues upas, sien las sues motibaçones, nunca habie
publicado nada. Nunca, tamien eiqui, serei capaç de pagar tamanhos
ansinamientos de cultura i lhéngua mirandesa.
L mestre deixou-mos mas tamien mos deixou registros, obras, motibaçon
bastante para que las semientes béngan a nacer, medrar i dar fruitos. Amadeu
Ferreira apuntou oujetibos, zbrabou i alisou carreirones i caminos, deixou
ferramientas, stá nas nuossas manos hounrar tamanhos feitos. Nun parar esta eipopeia
ye hounrar la sue mimória.
Siempre me dixo, “tu nun pares, scribe, scribe siempre ye a screbir que
daprendemos i melhoramos, ye a screbir que bamos fazendo camino, ye a screbir
que registramos l patrimonho de la lhéngua que son las palabras”
Pormeto, assi bou a fazer, porque le debo esso.
4 comentários:
Buonas nuites Faustino,
Relhembro-me que nestes anhos de aulas i palestras de mirandés, an Corroios, de 2005 a 2008, muitas bezes you screbi ne l Froles Mirandesas: “amigos mirandeses, scuitar Amadeu Ferreira ye scuitar la boç i la sabedorie mirandesa, ye scuitar la mais prefunda stória de l mirandés.”
Testos cumo este mostram que scuitestes biem, parabienes!
Un abraço,
Leonardo
Amadeu Ferreira cunseguiu criar ounion i stimular talentos. Acraditaba an nós cumo nós acraditemos nele, i el talbeç mais inda que nós. E acabemos, delantre de tal cumbicçon, por cunsagrar mais tiempo nas nuossas eisisténcias, a falar i a mos antressar por esta lhéngua que siempre oubimos falar, mesmo ne ls purmeiros segundos an que nacimos. Mas se nun tubisse aparcido Amadeu para mos acumpanhar neste nuobo renacer de la lhéngua i de la nuossa eidentidade, quien ye que se haberie lhembrado de l fazer cun tal cumbicçon i dedicaçon ?
Ye por esso que el, Amadeu, cuntinuará a ser un de ls nomes mais amportantes ne que l toca a la cultura mirandesa. I Sendin, an particular, terá que cuntinuar a afirmar l balor que el representou i perpetuar la mimória deste nuosso grande Amigo.
Um abraço para bós que tamien yá muito cuntribuistes para perpetuar esta mimória i estes balores, Faustino, assi cumo bós, Leonardo.
Nunca ye demais lhembrar estes tiempos. Furan uas cunferências chenas de sabedorie. Todos tenemos l deber de dar cuntinuaçon drento daquilo que cada un pudir a la obra de Amadeu Ferreira.
Un abraço a la destância
Valter Deusdado
Enviar um comentário