11/03/15

An porfeita harmonie cun la natureza

L´anho passado screbi isto. Staba cun las raízes agarradas a la mie tierra...La Speciosa




 
L die amanheciu húmado,...
l cielo cargado de nubres i,
inda scassamente l sol habie nacido
saltei de la cama.
Quando quije ir pala baranda
tube friu i fui por un casaco.
Yá onte habie chubiznado,
cousa pouca,
pouco mais que tapar l puolo a la tierra,
mas que bundou
pa las temateiras reberdegáren
i las batateira amostráren ua risica.
Las cereijas nun stalhórun.
Que bien! Chilrórun ls tordos...
L suberrolho fui chubindo
i fazendo de l die la sue cama.
Debrebe ls castielhos
se ancabriolórun ne l azul
i ls truonos ancomeçórun la sinfonie.
Apuis las nubres fúrun sendo fuontes,
ls rigueiros manancial
i todo se spabilou:
las cereijas brancas
i las batateiras yá nacidas,
bien-se medrar,
las cebolhas scuitában,
d´oureilha guicha, ls truonos
i, las bóbidas i balancias
abrírun las dues folhicas
que inda stában drumenhuocas.
Nun hai cumo star eiqui,
anquanto ls políticos
se apúran cun las pormessas
ne l fai que fai, l çfai sien fazer,
ls banqueiros fóden la bida
de quien acreditou neilhes,
la bola dun lhado pa l outro,
sien naide la deixar antrar na sue baliza…
Mandei calhar la telbison i,
a bibir an porfeita harmonie cun la natureza,
fui seguindo l medrar de la Primabera.
Naide se sinte solo
quando anraiza cun la huorta...

Sem comentários: