17/03/15

L'ampostura de la bida





Bitorino staba a cuntas cua decison bien çfícele, nun se lhembrada dua desta an to la sue bida.
Nien mesmo quando fui a las suortes i quedou lhibre, cousa quel nien querie, botában-se falas de quien nun fazie la melitar, mas cumo to l mundo sabie el mancaba un cachico nada que abanasse l mundo, habie sido de nacéncia, i esso nunca l ampediu de ser un rapaç bien taludo, guapo, i de ser un mouro pa l trabalho, la dita la tal manqueira nun passaba dun abanar las nalgas quando caminaba.
Yá nun acunhaba uolho habie sumanas, a la nuite éran buoltas i mais buoltas ne l xaragon, la sue cumpanheira bien le dizie que todo s’habie de resolber, todo íba a correr bien, el habie d’ancuntrar-se culs amigos tal qual terminórun, mas nun habie palabras nien palabricas que atamássen tamanho zassossego naqueilha cabeça alborotada.
Quando a la nuite ls lhebou a la cama, a la camica de trabas, ls abraçou i ls beisou sien querer fui un zmascaramiento total, l sou coraçon batie que nien un zalmado, ls ninos peçque até ne l modo cumo ls agarrámos mos anténden!
Ls minutos erán cumo horas, las horas éran cumo dies, deseaba tornar atrás cul que habie terminado cul passador, mesmo perder l que habie adelantrado, nun ls deixar sien el, mas tamien sabie que querie ua bida defrente, querie dar als sous aqueilho que nun tubo, i eiqui nun l podie fazer.
Todo pula calhada, quejira Dius que esta nuite nunca habisse eisistido, era só l quel querie, miraba la tie, l nino i la nina, i peçque este segredo staba stampado na cara, que to l mundo sabie quel s’íba para loinge.
Bibiesse la campanha de fabricar las tierras de pan, quanto mais grano antregue al celeiro mais bien bisto pul stado, mas essa nun pegaba cun el, puis nun tenie tierras.
Yá la madrugada íba alta quando l passador dou seinhas eilhi pa ls lhados de las Funtácias, a agarrar-lo para assi bencíren la jornada até la raia seca inda cun de nuite i an Mobeiros la carreira até Çamora, apuis la Renfe a caras a las Astúrias.
Tamien se bibie la campanha de las recuolhas quando chegában las çcunfianças a las oureilhas de la Guarda de Miranda de que éran pur Humberto.
Bitorino habie tomado la decison cierta, nun tardou nada fui mesmo na tardica de l die apuis, ls paisanos benírun a saber del.
Suorte la sue, staba a lheugas.
Antonho Carrasqueiras

Sem comentários: