27/01/14

Hai quien nunca se baia........

 
 L mais de nós yá perdimos personas queridas, parientes achegados, pais, armanos, primos, bezinos, amigos. Que ye l mesmo que dezir que yá sentimos l que custa l sufrimiento de perder aqueilhes que amamos, la delor que essa perda mos ámpon.
Ye algue que l mais de las bezes nun somos capazes de splicar, l’alma ancruda, arrecuolhesse andrento dun cúscaro tan fuorte que nien miesmo las lhágrimas que botamos pula cara abaixo son capazes de zatar esse nuolo que s’atou na hora que perdimos aquel que gustabamos, respeitabamos, queremos.
Até puode ser ua perda perbenida, porque yá tenie muita eidade, ou staba dolente i an sufrimiento, mas nunca stamos perbenidos, ou seia nunca stamos prontos para aceitar la hora, nunca stamos purparados para quedar sien eilhes. Ou melhor dezindo que cultura ye la nuossa que mesmo sabendo que la muorte ye ua matriç ounibersal, que nascemos lhougo morremos, nun stamos  prontos para aceitar la cundiçon, nien para al momiento de la çpedida i deixarmos íren-se aqueilhes que l çtino chamou?
Perdi nun hai pouco tiempo un pariente, mais que todo un Berdadeiro amigo, alguien que me dou cunseilhos toda la bida, cumo l fizo miu pai que perdi fai trinta i dous anhos datrás, i nessa hora ende tornou la maldita sisma de nun saber perder sien delor, cuidaba you que staba purparado, que yá staba afeito an saber que un die s’íba, cumo todo na bida un die mos bamos, mas l baziu que deixou ye mais fuorte, i agora dou comigo matutando que yá nun l bou ancuntrar, saludar, oubir las sues palabras las sues cuontas, l sou animo i sabedorie.
El tamien me querie muito, you sei-lo, biesse ne l sou oulhar candente i brilhante quando falabamos, botando siempre sembas de rezon i palabras sanas an todo l que me cuntaba i dezie. Porque nun ye solo oubir ls outros, hai muita giente que mos fala, i até diç las mesmas cousas, mas nun ye l mesmo, las cousas ditas i benidas dun sábio, de quien dou siempre probas, de quien respeitamos, de quien gustabamos ténen outro balor, son cumo lheis, ye la ceçon de la nuossa eisisténcia.
I ye por esso que me custa esta perda, you sei que me deixou ansinamientos de sobra adonde me puodo agarrar, you sei que tengo que botar ne l sou lhugar todas las bibéncias, toda ua eixisténcia de cumbíbios an família, todos aqueilhes momientos alegres que an quemunidade bibimos.
L çtino ye assi, chegou l’hora de tiu Abel, todos un die mos bamos, ye cundiçon rial, mas hai-los que só se ban quando un die nós mos furmos.
 
 

Sem comentários: