11/08/10

Relhuzientes custelhaçones

Ye solo más un lhugar adonde me sento,
adonde pisei senaras de trigo
para ser formiga
an cerejeira de tuoro àsparo.
Eilhas doces, negras, fracas
que de tan fracas,
la carunha l salie nas costielhas.
I poucas, tan poucas!...
I guapas, tan guapas!...
Guapas, apetitosas i únicas,
cumo única ye l'einfáncia
feita d'oulores brabos...

Nun fui este l miu capulho,
La mie squina de ls siléncios
mas deiqui you puodo bé-lo,
alhá ambaixo na aldé, miu nial,
aonde siempre me chego,
debagarico...

Deiqui beio l sol a í-se,
bola caldiada
tocando l cuorpo de ls montes
adonde ls mius suonhos d'anfenito pousan.
I beio funtanairos
i beio fuontes
i cántaros ne l puial
sperando ua fala apressiada.
I beio todo,
beio todo, an nada...

Quando por fin l sol me deixa
i Bénus se me faç cunfidente,
apago ls candieiros de la rue
I beio candeias solamente
I beio ninos
i muita giente...
Giente que trabalha,
Sfarelando l pan,
sinte todo,
an troca de nada...

I depuis,
an cada casica,
cun sue jinela pequeinha,
you beio
l nacer dua streilha,
trémula, andeble, anquieta.
Atrás dessa, outras,
almiando serones
i na mie aldé you beio
relhuzientes custelaçones.

Sem comentários: