13/08/10

I ua jinela se abriu ne la folhaige...


Staba caliente l die, daqueilhes dies de suberrolho, cielo cargado de canícula que baixa a la tierra i todo atafanha.
Mirei l cielo para ber se habie seinhas de ua trebuada. Staba sien nubres, dun azul caliente i que bien se notaba la calor ne l sudor que me salie a correr cara abaixo.
Parei ambaixo dua árbole.
Tan cansadas stábamos ambas a dues nesta manhana de Agosto!
Nien raça d´aire. Un airico bundaba, que me alhebantasse la ruoda de la saia branca i fazísse abrir las jinelas daqueilha árbole... Nien ua fuolha bulhie, nien un pelico mexie...
Apuis mirei cun mais atento i nien aquerditaba!

Un nialico culgado cumo se fura ua cesta! Guapo, quelor de piel ne l meio daquel berde mortiço. A abri-lo al mundo, solo un buraquito, redondo que nien uolho dun barco para spreitar ls piratas. Deilhi spreita ls peligros que l béngan de fuora, l paixarico amarielho.
Puxei l galho un pouco para que nun l´ anjeitasse i, lhougo d´alhá saliu un paixarico que apuis bi que staba a chocar uobos. Cumo poderá ser isto, pensei you, chocar uobos ne l més de Agosto, cun esta calor tamanha, agora que to ls paixaricos yá anseiórun sous bolos i cúbren ls cielos, muitos ya prontos para se íren para outras tierras?
Dixo-me apuis la paixarica que la pormeira ponidura la habie quemido un lhagarto, uobo apuis uobo, un a un, cumo se fura un cuco a botá-l-los fuora a cada beç que ponie un sou.
Fui un lhagartico que me ls fui quemendo, anque pequeinho, fizo-se grande para mi quando l quije atacar i me assoprou cun un báfio que me deixou toldiada...
Nun tube outro remédio se quije ber mius ninos a medrar para que apuis que you muorra, cuntínen a bolar nestes cielos.
Quedei tan zgustosa, puis bieno-me l choque i a fin de cuontas nun tenie nada para chocar!

Agarrei-me a mi, puxei pulas hourmonas que yá me faltában, i ála a botar outra ponidura, para que neste nialico feito cun tanto amor, nacíssen ninicos felizes. Quando queremos, de todo somos capazes!
Mira, cun la calor custa-me a registir mas a la nuite bén l recio, la lhuna, las streilhas i cun eilhes dá-me la gana de cantar i apuis canto, canto, canto i registo, mirando las streilhas apuis que las fronças se abánan i l´árbole abre sues portaladas.

Cantas, cantas que bien you te oubo!
Bien haias por assi cantares, dixe-l you al mesmo tiempo que miraba l andrento daqueilha casa cun ls quatro uobicos. Quéda assussegada a chocar tous uobos i se percisares algo, you stou alhá abaixo naqueilha casa branca nó tan guapa cumo la tue.
Cumo te chamas?
Mariepiendula.
Que seias por muitos anhos, tu que sós tan guapa i lhuitadora.
Apuis fui-me i quando me bolbie para l´acenhar, un airico lhebe abriu ua jinela de las fronças de la árbole, para que la paixarica antrásse i cuntinasse sue funçon de mai.

A camino de mie casa you fui eimaginando cumo aqueilha pequeinha mariepiendula haberie custruído sou nial a birá-se subre eilha para que la sue casica quedasse cun poética de l spácio de sou cuorpo. Buoltas i más buoltas a girar para, cun ls materiales que l sou l´iba lhebando, eilha custruir ua berdadeira obra de arquitetura, you dirie até de scultura al robés, para sou cuorpo quedar an argonomie total.
Cumo serán felizes ls mariepiendulicos!...
Ne l reino de ls animales, eilha ten que ser arquiteta!
Áh, mas nesse reino, ua paixarica que canta mirando la lhuna i las streilhas anquanto l recio la refresca,...ten que a la cierta, ser poeta!...


Arquiteta, scultora, poetisa, mai, guerreira
...

Sem comentários: