Eimoçones - la alegrie

L lhado dreito de l nuosso cérebro ye repunsable pulas eimoçones, pula criatebidade, pula capacidade de aceitarmos pessonas i formas de bida deferentes de la nuossa. Bibir las eimoçones de forma temprada ye hoje considrado un modo cierto de bibirmos ua bida chena.
Las pessonas que meio cun çprézio dízen “sós mui eimotibo” ou “esso nun ye racional”, amóstran bien de la atitude i de l pensamiento oucidental que todo adominou zde hai muitos seclos até al ampeço de l seclo binte, al jeito de ls cunceitos científicos ousados naquel tiempo, segundo ls quales la lógica bundaba para antender todo l Ouniberso. Las eimoçones fúrun siempre bistas cumo un strobilho, cousas de mulhieres ou de pessonas un cachico boubas.
Hoije yá sabemos que nun ye nada assi. Stamos ne l berano, tiempo de sol, férias i de partilha. Neste cuntesto, la eimoçon mais bibida ye la alegrie. Inda bien que assi ye, puis eilha ye eissencial para bibir. Por bias deilha ponemos las eimoçones a bulhir, que mos lhieban a sermos pessonas mais buonas, a quedarmos bien cun la bida.
La autostima ye l autoconhecimento quédan a un bun nible se la alegrie stubir an nós i trair cun eilha la sue família mais cercana: la felcidade, l alíbio, l cuntentamiento, la sastifaçon, l adbertimiento, l agrado, la ouforie, l bun houmor, l antusiasmo, l prazer sensual - somos ampurrados a fazer cousas nuobas ou las bielhas cousas bibidas dun mudo mais ameroso, ancuntramos belheza adonde antes nunca la habiemos bido, inda que eilha ya stubisse alhá.
L ser houmano ten dous modos de sentir i bibir la alegrie:
- la alegrie passiba, un sentimiento de tranquilidade, de cuntantameinto, cun las circunstanças de la bida, que ye founte de agrado i que deseia quedar para siempre;
- la alegrie atiba, que se çtingue de la outra por tener neilha un deseio mui fuorte de partilha de l sentimiento cun las pessonas i cun l meio ambiente que mos ambuolbe.
La alegrie puode lhebar-mos a la dança, al mobimento, a la renobaçon pul cantar, a la meditaçon, a ser capaç de resolber cunflitos i tensiones, a tenermos capacidade de oubir l silenço i cun el daprandermos que la bida sien alegrie nun ye bida, mas solo un modo de deixar l tiempo passar por nós, cumo se fúramos canhonas amadornadas ne l stio, a la spera que la calor se baia ambora.

“Quien perde denheiro perde muito,
Quien perde un amigo perde mais,
Mas quien perde la alegrie perde todo.”