17/02/08

Cachicos d’ouro




Son cachicos anriquecedores.
Cachicos ne l tiempo de duraçon, porque s’arríman a ua hora i meia de cada beç, por cada palhestra, cachicos porque se pássan sien dar por eilha, cachicos porque se bán nun sfergante, cachicos porque se pássan nun pestanhar d’uolhos.
Mas dua riqueza sien eigual, anriquecedores porque l tema i la motibaçon dan grandura a aqueilhas aulas. Pula boca de l specialista, porsor i ambestigador, arreculamos al tiempo dantes, bien alhá al seclo XIII, als gobernantes i reinos, a las sues gientes, al sou querer i fazer, cumo se cumportórun culas sues anstituiçones mosteirales i de sous domínios. A las sues ganas, la çtribuiçon de ls sous bienes i la demarcaron de l sous termos.
Tamien, i porque nun puode ser zlhigado, l modo cumo chegou a nós esse modo de bida i de ourganizaçon, l teçtemunho desse cachico de la stória.
Ls scassos decumientos desse tiempo. Cumo fúrun screbidos i por quien ls mandaba screbir. Porquei l fazie i l modo, lhionesa ou lhatina.
Scritos, que apuis de feita l’análeç por specialistas, nun angánhan i son rebeladores de que las cousas tenien i ténen ua lhigaçon a la nuossa lhéngua mirandesa.
Este cachico d’ouro acunteciu na tarde de l redadeiro sábado (16 de Febreiro) an mais ua palhesta dada pul porsor i ambestigador Amadeu Ferreira, ne l seguimiento dun eibento cultural que an cordenaçon cula ALM (Associaçon Lhéngua Mirandesa) s’aperpuso fazer anté l berano.
Na cara de las pessonas que ende stubírun, i nun fúrun poucas, era bien eibidente l’eilebada sastifaçon, salida pul gusto de tener este falante i l gusto por todo al que ende era splicado.
La maiorie cun ouriges i lhigaçones a las tierras dantes de l Reino de Lhion, todo ye recebido cun redrobada sastifaçon.
Solo cun este trabalho de palestras i dibulgaçon, la motibaçon ben al de riba por todo aquel patrimómio cultural i lhinguístico. La spriença diç-mos que a nun ser assi l squecimiento ben a tomar cuonta de todo.
Ye nuosso deber dar balor, i recoincer este sfuorço de l porsor i de la ALM.
Puis a nun ser assi, muitas pessonas que a las palestras bénen nun tenien modo de saborear i coincer tamanha riqueza.
Todo aquel ajuntouro queda mais rico, mais sabido i mais listo pa la lheitura, la fala i la scrita de l mirandés.
Sal-se dende cul ferbor dua pessona nuoba, cuntenta i chena de proua, ambaidecida por pertenecer a ua tierra i a ua giente cun tanto balor.
Por todos la stória ampeça a ser mirada doutro modo, yá nun cumo ua madrasta mas si cumo algo de quien debemos tener mais ourgulho. I hai tantas cousas que neilha botamos la culpa i eilha sien culpa nanhua.
Fazemos-lo por berdadeiro çcoincimiento.
Bien haia, als que se sfórçan pula splicar i aqueilhes que la quieren daprender.



2 comentários:

AF disse...

Sabes, amigo Faustino, l que me dá mais proua? Ye poder amostrar que la nuossa lhéngua ten ua stória que nun mos ambergonha, ye poder amostrar que la nuossa lhéngua cunsigue sprimir la mesma riqueza que outra qualquiera. Por esso la studo i la scribo l melhor que puodo, buscando siempre melhorar, sien nunca parar. I son pessonas cumo bós i muitas outras que me aníman a nun parar. Para alhá de ser ua oubrigaçon, un deber. I quien faç la sue oubrigaçon nun merece agabon.

Un abraço,
Amadeu

adeusdado disse...

Faustino
Biu-se bien que stubiste cun atançon a l´aula de l Mirndés. Ye de facto un prebilégio oubir l porsor Amadeu i inda por riba cunta-lo cumo un amigo. Hai cousas que balen la pena.

Válter