20/12/10

Un suonho mágico - Cuonta de Natal (cuncurso)


Ua beç, por oucasion de l Natal, staba a fazer serano a la lhuç de la candeia, cumo siempre se fazie nas nuites d'eimbierno, la famílha de tie Ana i tiu Chico. Las garotas fazien meia, la mai andaba a buoltas cuas maçarocas de lhana i ls tius zgranában l milho, ls tius, quier dezir, tiu Chico i Narciso, que l garoto inda nun cuntaba nessa de ser tiu, mas si cuntaba para zgranar l milho. Anté que a cierta altura, tie Ana mirou pa l garoto i dixo-le, Bá, Jantonho, son horas d'ir a la cama, senó manhana nun hai quien te faga spertar. Assi fui. I sin refilar, alhá bai l garoto pa la cama. L garoto tenerie ls sous seis anhicos, quando muito. Dixo anton tie Ana, Quien l bai a deitar? Dixo lhougo Angácia, Bou you i de camino yá me quedo alhá tamien. Angrácia tenie mais dous anhos que l garoto, andarie eilha ne ls sous uito anhos. Depuis de se haberen metido na cama i antes de se drumíren, Angrácia cuntou-le ua cuonta de Natal, que falaba de l nino Jasus i de Nuossa Senhora.

Cumo era la cuonta yá nun sei, mas sei que lhougo l garoto se biu ne l cerrado de las Lhameiras c'un grande lhume i al brincote el i Angrácia. Stában culas bacas, si, que isso de guardar bacas era cun eilhes. Fazisse sol ó chobisse, fusse Demingo ó die Santo ó miesmo que nebasse, éran eilhes que tenien que ir cun eilhas. Dessa beç alhá stában ls dous meinantes todos conchos a la buolta de l sou lhume. Anton dixo Angrácia, bamos alhá pa l Alto de Santa Catrina que hemos de ber passar l camboio. Assi fui. Fúrun ls dous garoticos puli arriba anté l Alto de Santa Catrina, que quedaba a dous tiros de lhapada de la lhinha de l camboio. Angrácia, cumo era mais grandica, que se l lhembrou? I se nós fussemos, mas ye, pa la borda de la lhinha ? Siempre se bie melhor... I cua pouca de suorte, se calha el anté paraba i mos déixan antrar para nós l bermos por drento. Jantonho yá só se bie andrento de l camboio. Mais un cachico i stamos a la borda de la lhinha dixo Angrácia. I assi fui, que lhougo chegórun al pie la lhinha. Mira, alhá ben el, alhá ben el botando fumo pulas bentas. De repente, l camboio chegou i parou eilhi miesmo delantre deilhes. Abaixórun-se ua manada de strelhicas de mil quelores, uas brancas outras burmeilhas, outras amarielhas, muitas éran berdes, castanhas, quelor de rosa, anté quelor de bino. Ai mai, que streilhas tan guapas! D'adonde benen estas streilhas tan guapas? perguntou Jantonho. I para donde eilhas ban? Deben d'ir a ber l nino Jasus, dixo Angrácia, que el debe nacer por estes dies. Sin dezier palabra, las streilhas agarrórun ls dous garotos i metírun-los andrento l camboio, que ampeçou a rodar d'arreculas a caras a Dues Eigreijas. Eilhes inda dezírun, Nó, nós nun bamos, que stamos culas bacas, mas las strelhicas nun se amportórun i metírun-los miesmo ne l camboio i alhá furun todos campantes naquel camboio cheno de streilhas. L dito camboio entra nun buraco scuro, assi a modo dun tune, i a cierta altura parou i ls dous garotos yá nun birun mais las streilhas, nin a naide. Solo staba eilhi un tiu yá bielho cuas barbas mui grandes, cua carranca mui feia, que le dixo, Bá la biaige yá acabou, manhana por estas horas eiqui starei outra beç. Nun bos atrásedes para nun me fazer sperar. I l tiu picou la burra, cumo quien diç, l camboio, que ampeçou a rodar al para trás outra beç.


Jantonho i Angrácia eilhi se quedórun, i agora quei fazemos, quei nun fazemos. Lá culpa ye tue, dixo l Jantonho pa l'armana, que you nin querie benir. Bien me parecie a mi que este camboio nun podie ser berdadeiro... I las strelhicas adonde se metírun? Anté la lhinha tenie zaparcido. Eilhi stában eilhes solos ne l meio dun ermo adonde nun se bie bibalma. I agora quei nós fazemos!? Angrácia, cumo era yá mais grandica, dixo, calha-te yá, a ber se me lhembro l que hei de fazer, assi cun esses bózios nun sou capaç de le achar l filo a la miada. Mas l garoto, ó seia Jantonho, nun querie saber de nada i cuntinou culas sues perrices. I las bacas que ye deilhas, inda se eilhas stubissen eiqui talbeç eilhas mos ansinássen l camino para casa. Anté que Angrácia, yá farta de l oubir, dixo, Calha-te un cachico senó bénen ls ciganos i lhieban-mos cun eilhes. Mal apenas falou la palabra ciganos, cumo por ancanto eilhi aparciu ua cambada de tius cuas burras grandes que ls garotos nunca habien bisto cousas assi. Ls ditos burros, al chegar ai pie de Jantonho i de Angrácia, ponírun-se de zinolhos i ls tius abaixórun-se. Un deilhes fui-se para Angrácia, Mira mocica nós somos ls Reis Magos que benimos de l ouriente i bamos a adorar un nino que bai a nacer por estes dies! Bós quereis benir cun nós? Anquanto isso, outro yá le staba a splicar a Jantonho que el era l Gaspar i aquel sou amigo que falaba cun Angrácia era l Baltazar i l outro qu´inda staba a la borda de ls burros era l Belchior. Ls outros éran ls criados para cuidar deilhes i de ls burros. Burros que nun éran burros, quedórun eilhes a saber. Pus lhougo l tal Gaspar le splicou que éran Camelos. Claro que eilhes nun podien saber quei éran, puis nunca habien bisto daqueilha classe de burros. Mas cun todo aquilho ls garotos quedórun mais animados i anté se ajuntórun a la carabana que parou eilhi un die ó dous para çcansar ls tales Camelos i para eilhes queméren qualquier cousa. Assi fui, chamórun a Jantonho i a Angrácia para an pie deilhes i dórun-le de la sue merenda. Ls garotos tamien tenien merenda, mas habien-la deixado ne l cerrado çpindurada dun carbalho i agora nun sabien cumo ir por eilha. Nun tubírun outro remédio que aceitar l quemido que eilhes le dórun, i bien que sabie. Anquanto quemien, ls tales ditos Reis Magos splicórun-le que íban seguindo ua streilha mui guapa i mui brilhante que le ansinarie adonde l tal nino iba a nacer i eilhes íban-le a dar la bienbenida.

Mais uns dies de biaige i chegórun a ua tierra adonde habie muita casa i muita gente. Passado nada, la tal streilha brilhante lhebou-los a ua chorça adonde staba deitado l nino Jasus i nuossa Senhora i San Jesé, ua baca i ua burra al pie del. Ls reis Magos ponírun-se de zinolhos i dórun-le las sues prendas, un lhebou-le miel outro mirra i outro lhebou-le ansénsio. Jantonho cumo nun tenie lhebado nada a nun ser l sou pion, dou-le l pion i Angrácia dou-le las sues necras para que el jogasse quando fusse mais grande. Stában tan felizes, tanto Jantonho cumo Angrácia, an star eilhi metidos naquilho que parcie l presépio! Para sue grande surpresa, stában alhá las strelhicas que ls habien metido ne l camboio. La strelhica berde dou-le ua risica para Jantonho, piçcou-le un uolho i acenhou-le para que se arrimasse a eilha. Anton, la strelhica falou-le mui baixico por mor de nun spertar l nino, Mira Jantonho, nun tengas miedo, stás eiqui por ua buona rezon i you sou la streilha berde, la streilha de la sprança, se tubires fé i sprança nunca te faltará nada.

Íban a preguntar-le algua cousa a la strelhica subre l nino Jasus, quando sue mai l spertou, anda Jantonho que yá son horas d'almorçar para irdes culas bacas. Caramba, esta nuite si drumiste cumo un anjo. Yá cacho que Angrácia se lhebantou i tu nien sequier deste fé. Jantonho fui-le splicando a la mai la biaige de camboio i de ls tales Reis Magos. Mas Tie Ana nun antendiu nada i solo dixo, Cumo quiera que stubiste a sonhar...

José António Esteves



Sem comentários: