01/03/08

Un Hino al Amor




Hoije, mando-bos un… dous… trés ! sunrisos de França, ou melhor de la cidade de Los Angeles, «in the States» !
Chama-se Marion Cotillard i, cun pouco mais de trinta anhos, fui eilha que na nuite de Demingo para Segunda passada ganhou l «óscar de la mais buona atriç» que le fui atribuído pula "Academy Awards", Academie de Artes i Ciéncias Cinematográficas de ls Stados Ounidos de la América, fundada naqueilha cidade de la Califórnia, an 1927.

Ye ua nobidade pa la França i motibo de proua tamien. Yá dues outras atrizes francesas chegórun a ser galardonadas an tiempos por essa Academie mas desta beç l prémio ye inda mais amportante yá que esse filme an que Marion Cotillard zampeinha l papel percipal i que ten por títalo "La Môme" ("La Vie en Rose" na berson anglesa i "Piaf - Um Hino Ao Amor" na berson brasileira, pertuesa probablemente tamien), realizado por Olivier Dayan, ye un filme rodado an francés i nó an anglés cumo acuntece l mais de las bezes cun ls filmes que son galardonados por essa Academie.
Mui ralas son las atrizes dua lhéngua outra que l anglés que chegórun a recebir, çque la Academie eisiste, cumo fui astanho l caso de Marion Cotillard, l óscar de la mais buona atriç.

Cunta esse filme, “La Môme”, que saliu an França an Febreiro passado, la bida trágica mas eicecional tamien dua de las mais afamadas cantoras francesas de ls anhos 40, 50 i tamien 60, an França cumo tamien anternacionalmente: Edith Piaf que naciu an Paris an 1915 i se morriu cun solo 48 anhos dependiente de morfina depuis dun acidente de carro an 1951 i dua bida que ampeçou lhougo cun muitas deficuldades durante la purmeira Guerra Mundial, an Belleville, un de ls bairros mais populares mas tamien mais probes de la capital ...

L filme, fui a bé-lo onte a la nuite. Ye un filme guapo i antressante. Eimocionante tamien.
Essa cantadeira, a mi, siempre me ampressionou, yá quando you era mui nuoba. La boç, ye berdade, tamien ye eicecional. I un de ls purmeiros discos que cheguemos a tener i a oubir ne l nuosso purmeiro gira-discos que cumpremos an segunda-mano an França era percisamente un disco de Edith Piaf…
Pus-me a pensar… Un die, tengo que cuntar cousas a perpósito tamien desse gira-discos. Tamien ten ua stória ! Passa, el agora!, férias mui, mui lhargas na nuossa casa an Sendin; eisageradamente lhargas; you bien querie que trabalhasse mais! I tengo la certeza que ye alhá tamien que stá l disco de Edith Piaf, cun alguns outros que dátan tamien de ls anhos 60 i 70, franceses i pertueses…
Mas l de Edith Piaf, zde hai uns dies, parece que tamien chama por nós… para mos dar a oubir, cumo ne l filme tan guapo que fumos a ber onte, alguas modas antre las mais afamadas dessa cantora… cumo las que bos aperpongo tamien oubir por eisemplo nesta banda-anúncio de l filme que ancuntrei cun la berson anglesa de la moda «La Vie en Rose», moda que fui screbida an francés pula própia cantora, an 1945, l anho an que acabou mais outra Guerra Mundial, la segunda.


http://www.youtube.com/watch?v=AVKlSbNJcxM






5 comentários:

AF disse...

Buonas nuites Ana,

Gustei de l tou testo i quedei inda cun mais curjidade an ber l cinema.
Tamien achei antressante que la atora essa tubira dubidado de que alguien haba ido a la lhuna i de que las torres mielgas de Nuoba Yorque se téngan caído por un atentado. Quedarei mais antressado na sue repersentaçon i ne l prazer de oubir Edit Piaf.
Amadeu

Ana disse...

Nun mos diç adonde liu ou oubiu essas afirmaçones, Amadeu…
Cumo sabe, ye siempre neçairo tener an cuonta l cuntesto an que las pessonas son lhebadas por bezes a dar ciertas oupeniones.
Talbeç quejisse essa atora eilustrar cun esses dous eisemplos l ditado francés que diç assi :
«Je suis comme Saint Thomas, je ne crois que ce que je vois » (Sou cumo San Tomás, solo acradito naqueilho que beio).
Ye ua forma de pragmatismo que surprende mas que tamien ten bantaiges : nun acraditar an todo l que ls outros dízen, dubidar, questionar-se i questionar tamien cunstantemente l mundo que mos rodeia …

AF disse...

Mira Ana,

son cousas que ls jornales deiqui cuntórun pula altura an que antregórun esses caramonos, ls óscares. Mas nun li todo, i solo «las gordas», por esso nun sei l cuntesto an que eilha falou. Que la rapaza ten uas eideias oureginales nun hai dúbeda, i dende nun ben mal al mundo. Acho que l caso deilha nun ye bien l de S. Tomé, pus parece que ten uas teories qualesquieras: parece que las torres mielgas essas quedában mui caras a mantener. Assi al benir abaixo... l porblema quedou resolbido...
Stou mesmo curjidodo para un die destes ir a ber l cinema esse, que ha de ser ua rapaza angraciada.
Buonas nuites.
Amadeu

Ana disse...

Nun hai dúbeda que l mais antressante ye poder ir a ber esse filme na medida de l possible. I bé-lo an salas de cinema ye siempre ancumparablemente mais ampressionante de que bé-lo nun pequeinho écran de telbison.
Faç-me pensar que fui an Lisboa, na Cinemateca, hai uns binte anhos, mas tamien aqui an França, que tube la suorte de çcubrir muitos filmes pertueses até de ls anhos binte i trinta sien falar de ls de ls anhos quarenta, an cundiçones que nun podien ser melhores. Mesmo assi, gusto de reber alguns deilhes aqui mesmo na Anternete. L écran ye mais pequeinho mas stamos tan cerca que parece que tamien fazemos parte de la stória de l filme.
Nien sequiera cheguei a falar de las tuorres mielgas... mas que culpa tenemos de l que acunteciu ? I que culpa ten tamien Marion Cotillard ? Ningua !

Ana disse...

... torres...