13/03/08

Cumpletamente a la buntade





L redadeiros scritos de porsor Amadeu dórun-me la eideia de tamien falar un cachico de lhibros! Mas you gustaba de bos amentar nun lhibro que todos yá conheceis bien – l de l retrato.
You beio-lo cumo se fura, ua acumparança, cumo tal, datrás, quando ls garoticos nacien i solo yéran registrados an Miranda uns dies, ou semanas – ou meses – apuis, quando l pai calhaba de tener que ir a pagar la décima ou outra quemenéncia qualquiera i aporbeitaba la ida para nun tener que perder outro die de jeira.
Cun l Mirandés tamien fui assi: yá staba home feito, cun cientos de anhos, farto de poner nabalha an la cara, i solo anton se lhembrórun de l registrar. Inda bien que, al menos, nun lo deixórun cun pai çcoincido!...
Ou anton, perdonando-se-me la eiresie, you quaije me sinto atentado a dezir que, para nós, será assi a modos de La Bíblia, al menos l Antigo Çtamiento!
Buono, la nuossa Bíblia ten Cánticos i Salmos de muito balor, mas hoije you quiero chamar parqui uns bersículos houmildes, an que muitos de certeza nunca arreparórun, mas que para mi son las arrecadas de ouro de l anxobal anteiro.
Quaije poderie dezir que son de l Lhibro de l Eizodo, yá que stá Leite de Vasconcelos a cuntar la sue biaije para Miranda i diç assi, a páiginas 11 de l ambelume I:


“Quando cheguei eiqui (San Pedro de la Silba), respirei cun ls pulmones cumpletamente a la buntade, porque al fin, post tot tantosque labores (an lhatin, cumo ne l ouregenal, peç-me que quier dezir: apuis de tantos trabalhos), antraba an la Tierra de Miranda, i podie a la farta oubir falar l formidable i ancantado dialeto de ls mius amores.”

Arreparestes bien?! Ah rapazes!, cun ls pulmones cumpletamente a la buntade!... Sorber l biento, anchir l peito de bida, zantupir la alma... quando assentou ls pies an San Pedro!
Calhando, dais ua trocidela al nariç i fungais ua risica, a pensar que nun passa de figura de stilo, ua simpres frol de reitólica...
Puode ser que si, mas you stou que nó, que nun fui solo para ampimponar l testo que Vasconcelos falou de ls pulmones zantupidos.
Ye que tamien you quando bengo de fuora i me assomo al alto de la Pinota, quando se ampeça a ber l campanairo de la eigreija, çtapa-se-me ua olha an las gorjas, anche-se-me l fol de l peito de tal maneira, que anté peç que me stálhan las costielhas. Cumpletamente a la buntade, cumo quien stá an sue casa...
Nun hai muito cumo bos lo cuntar más bien, mas nun será perciso que you çcunfio que bós, cumo diç l outro, sabeis bien de l que ye que you stou a falar!
I inda más ua cousica: ne l seclo XIX, para quien benie de baixo, de l Porto ou assi, l camino más a dreito para chegar a Miranda passaba por San Pedro. Giente spierta que se botaba pul camino más cúrtio!
Cumo hoije, ne l seclo XXI, ls cabeços i ls rius inda nun demudórun de lhugar, nun yera mal niun que l senadores que zéinhan las bias, más ápias ou menos ápias, poníssen bien ls uolhos ne ls antigos – i ne ls mapas, que nun serie cousa que ls botara a perder – antes de santenciáren por adonde han de passar ls caminos.
Ou se calha nó, que apuis cun tanto carro a passar an San Pedro, yá nun se poderie sorber l aire tan cumpletamiente a la buntade!...


4 comentários:

Anónimo disse...
Este comentário foi removido por um gestor do blogue.
Tiégui disse...

hmmm al que sta ende scrito arriba parece-m'algo stranho. Serie melhor tira-lo !

Pudeis ir ende i ber cousas antersantes hai alha dalguas cousas scritas pur Vasconcellos :
http://tierraalantre.nireblog.com/cat/miranda-de-l-douro

Boieiro disse...

Buonas tardes,

Pus a ber se quando passarmos an San Pedro la armana dal Senhor abade, aqueilha que tapa las sedas de las piernas cun uas polainas e presume un bestido de burel, mos dá tamien queijo e bino!
Las idas al praino e a la raia són l aliento que mos mantén bibos al pie de tanta auga dal mar ... e inda por anriba salgada!

Folares yá!!!

Abraços

AF disse...

Buonas nuites,

Á Tortulhas, you cuido que si tenes rezon para prouas, mas nun stubo bien essa de te squeceres l'armana de l Senhor cura, que l amigo Boieiro eiqui lhembrou. Será que tenes algo contra la tie? Ou será que nun mos quejiste falar ne l queiso i nel bino de San Pedro? Pus you acho que un die destes habiemos de tornar a fazer la biaije de l tiu Jesé Leite i, inda que l cura i l'armana nun se áchen, pula cierta nun mos faltarien esse queiso (ai l miu colestrol!)i bino bentos [bino i queiso de cura i de armana de cura son bentos a drobar...]. Bá, a ber se nun t'ancuolhes i bás treminando la cousa.

Un abraço,
Amadeu